Lente. Voorjaar. Zomer. Ik word er vrolijk van.
Overal zie en ruik je de bloesem. De eerste warme lentedagen komen langs. De zon schijnt, de dagen lengen. 'Doe ik wel of geen jas aan', die vraag komt bijna dagelijks terug. De hond ligt in de achterkamer op een kussen en laat zich warmen door de zon die door de tuindeuren naar binnen lacht.
Lente. Voorjaar. Zomer. Ik word er vrolijk van.
0 Reacties
Soms kan iemand missen
zo ontzettend raak zijn. Dan past de stilte. Ik was even offline. Griep, druk en een korte vakantie naar Malaga om onze jongste dochter te bezoeken. Die woont tijdelijk in het zuiden van Spanje en heeft het erg naar haar zin. Ergens in april of mei komt ze weer naar huis. We zien wel.
Morgen begint de boekenweek. Altijd een hoogtepunt. Boeken en boeken lezen zijn een hobby van mij. Op de lagere school las ik de hele jeugdbieb aan de Groot Hertoginnelaan leeg. Daarna ging ik naar de Bilderdijkstraat om boeken te lezen. Ik kreeg en kocht ze ook. Tijdens mijn studie [Nederlands] heb ik alle boeken die ik moest lezen, ook echt gelezen, en altijd nadat ik ze eerst had gekocht. Ik stroopte tweedehandszaken en antiquariaten af. Ik bestelde boeken en liep bij Paagman op de Fred, de deur plat. Dat ga ik de komende week weer doen. Boeken kopen. Niet online, maar echt in de winkel. Ik wil u vragen dat ook te doen. Koop de komende week een boek (of boeken). Een roman, een dichtbundel, een reisboek, een kookboek. Een boek met verhalen, een boek over geschiedenis. Een boek met foto's, een boek om voor te lezen. Een boek om aan te ruiken, een boek om in te bladeren. Een boek om in weg te dromen, om van te leren, om van te genieten. Doe het, lees een boek. Even geen DWDD, Netflix, Umberto of Voetbal Inside. Maar gewoon een boek. En als ik dan een tip mag geven: koop iets van Remco Campert. Mijn held. Ik heb alles wel van hem gelezen. Zodra ik met Het Leven is Vurrukkeluk, Alle dagen feest, Het Gangstermeisje in aanraking kwam, was ik verkocht. Ik ben groot gebracht met Simon Carmiggelt. Zijn kronkeltjes in Het Parool, die hij ook 's avonds laat voorlas op tv, las ik graag. We hadden boeken van hem thuis. Lichte literatuur. Campert was een logisch vervolg voor mij op Carmiggelt. Later volgden Kees van Kooten en Martin Bril. En tegenwoordig Marcel van Roosmalen. Het vangen van het dagelijks leven in woorden, in een roman, kort verhaal, een column of een gedicht, dat kan | kon Remco Campert als geen ander. Prachtige stijl van schrijven, een dwarse, maar vriendelijke kijk op het leven. Ik heb hem ooit, 1 keer, ontmoet en gesproken. Bij de opening van het ANP kantoor in Rijswijk, midden jaren 90. Hij was nerveus, zoals hij altijd nerveus was voor optredens. Maar zijn voordracht was geestig, scherp, taalgevoelig. Ik sprak hem na afloop, complimenteerde hem met zijn verhaal en vertelde hem dat ik alles van hem gelezen had. Hij keek mij lachend aan en zei: "dank je wel". Campert stopt met schrijven. Hij is 88 en moe. Mag het? Maar als het Campert niet wordt, kies dan iets anders moois. Een boek. Een laat je even meenemen naar een andere wereld. Veel plezier daarmee. Kjeld.
Zonder geweld glijdt hij over het ijs. Het ijs kraakt onder zijn schaatsen. Niets brengt hem uit zijn evenwicht. De meters schieten onder hem door. Hij ziet de finish naderen. Het brons flitst voorbij. Het zilver laat hij liggen. Kjeld pakt het goud. Tweemaal. Wie houdt er niet van hem. Kjeld. Held. Doei doei zegt zijn kleine ventje. Afgelopen zondagavond. Het is donker, een uur of half acht. De bel gaat. De hond blaft. Twee mannen voor de deur. Muts op, baard, jaar of begin twintig. Allebei met een doos. "We hebben koeken gebakken en die verkopen we om kinderen....". Ik luister het verhaal niet af, wens ze veel succes, sluit de deur en ga verder met eten. Ik laat me aan de deur niet verleiden tot koop. Nooit. Ik geef alleen aan collectanten waarvan ik het doel ken. Maar die zie je bijna niet meer.
Zondagavond. Donker. Aanbellen. Mannen voor de deur. Met baarden. Denk nou zelluf. Vanochtend bijna twee pagina's in het AD over NOS Studio Sportwinter. Dat het maar saai is. En dat er minder mensen naar kijken dan vier jaar geleden. Zowel in de tv-column van Angela als in een redactioneel artikel. Lijkt wel een vooropgezet plan. Het is onze zuurgraad aan het worden: veel mopperen en zeuren over van alles en nog wat. Overal maar een mening over hebben. Wawawawawawa. Zeiden Jacobse en Van Es ooit.
Ik vind die Henri en Erben 's avonds heerlijke slow-tv. Kort, relaxed, informatief, licht grappig. Ik kijk er graag naar, met een kop koffie en een lekkere koek binnen handbereik. Een goede vriend van mij is jarig. En André van Duin. En Wim van Hanegem. Maar bovenal is onze Anouk vandaag jarig. 24 jaar jong. Een prachtmeid. Vol in het leven, blij van zin en steeds meer haar hart volgend. Ze neemt geen genoegen met de middelmaat, maar streeft naar vol geluk. Ze kwam het vieren met een taartje en 's avonds met lekker Indisch eten.
We gaven haar samen met Lars een naaimachine cadeau. Ze was als een kind zo blij. Leuk toch. Vandaag maar besloten om de CPC dit jaar over te slaan. Geen 21.1km rennen door mijn stadje. Zelfs geen 10. Met pijn in het hart, want ik had er zin in en was ook wel wat van plan. Had eind vorig jaar mijn zinnen gezet op een mooi pr, straks in maart. Ik voelde me goed, het ging rennen ging lekker. Maar toen kwam 2018 en de griep. En de verkoudheid. En alles wat daar bij hoort.
En dat 'alles' blijft mij maar gezelschap houden. De hardloopschoenen staan werkloos in de gang. Na 11 maart trek ik ze hopelijk weer aan. Of een paar nieuwe. Eerst dag zeggen tegen de griep en alles. Kijken jullie De Luizenmoeder? Ik wel. En ik vind het prachtig. Gewoon een mooie, leuke serie. Om te lachen. Goede teksten, sterke acteurs en actrices en gewoon om te lachen. Ik zie en lees allerlei analyses over deze serie. Hele serieuze soms. En daar moet ik dan ook om lachen.
Want de Luizenmoeder is voor mij een steengoede comedy. Gewoon om te lachen. Punt. Langlaufen. Dat vind ik de sport die het meest staat voor Olympische Winterspelen. Kracht, snelheid, techniek, tactiek. Op latten door de sneeuw. Man tegen man. Vrouw tegen vrouw. Ik geniet van het schaatsen, vind het ijshockey leuk, denk wow bij al die kunstjes op de snowboards en skies. En ga zo maar door.
Maar dat langlaufen. Ik heb het zelf wel eens gedaan. Ik vind het wel wat. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |