Ik ben een beetje chagrijnig. Waarom? Ik heb sinds lange tijd weer pijn in mijn rug. Al een week. Echt pijn. Stijf, moeilijk kunnen bewegen. Als ik nies, schiet mijn hele onderrug in de stress. Het zeurt, rommelt. Daar word ik chagrijnig van. Doe wat oefeningen, ga naar de fysio, allemaal. 

Maar van mij mag Ti Ta Tovenaar met zijn vingers knippen. ...en alles is weg!

Sinds afgelopen zaterdag flink last van het ruggetje. Het wordt ietsjes beter, maar nog niet beter genoeg. Balen. De last en pijn belemmert mij. Met zitten, werken, lopen. Hardlopen is al even helemaal niet aan de orde. En juist nu het zo mooi weer is. Tijd om naar buiten te gaan. Fietsen, lopen, rennen.

Vanavond maar naar de fysio. Gelukkig heet die Herstelsnel. En daar ga ik hem aan houden!

Het zal vast aan mij liggen, maar hoe komt het toch dat als ik langs wegopbrekingen of 'werken aan de openbare weg' rijd, ik OF niemand zie, OF heel weinig mensen, maar altijd wel mensen met hun handen in hun zakken. Let maar eens op. Dat is zo vaak het beeld. Er zal ongetwijfeld iets gedaan worden, maar dat 'iets' blijft vaak goed verborgen.

Vandaag reed ik door de Schipholtunnel. Zag een paar busjes en vier mensen. Moet u raden waar twee hun handen hadden verstopt!

Straks gaan we onze huisarts afzwaaien. Ze houdt er mee op. Gelijk heeft ze hoor. Een leven lang gewerkt, het is tijd voor andere dingen. Maar wij vinden het jammer. Ze was een kanjer. 30 jaar lang was ze er voor ons gezin. Altijd even vriendelijk, oprecht belangstellend, zeer kundig, kordaat. Ze was er als het moeilijk ging, en ze was er bij blije zaken.

We gaan haar missen. 

Muziek luisteren is voor mij een manier om te ontspannen. Op ieder moment van de dag. Waar ik naar luister, dat verschilt. Van zachte klassieke pianomuziek, tot stevige progressive rock. Van singer-songwriters met een ruitjesblouse en een gitaar, tot jazzy fusion of spetterende funk. Soms zelfs disco of smartlappen. 

Maar altijd wel een keer Tiziano Ferro. Zoals deze. Luister maar.

Zo dan, wat een weer. HET IS LENTE. Echt lekker. En voor mij ook heel goed dat die zon er is. Bij een check vorig jaar bleek dat mijn vitamine-D-waarde extreem laag was. Ik kreeg direct tabletjes voorgeschreven. Prima. Maar de beste remedie is toch iedere dag met je hoofd en je armen minstens 30 minuten in de zon. 

Dus ik ga zo in de tuin lunchen. Vitamientjes D tanken.

We verloren gisteravond van Bulgarije. We. Met z'n allen. De natie is er ziek van. De trainer krijgt de wind van voren. Hij moet weg, want het is zijn schuld. Dat de spelers zelf er niets van bakten - en dat ook zelf aangeven - is voor het volk niet relevant. Barbertje moet hangen.

En inderdaad. 's Avonds komt het bericht. Hij hangt. Op naar een nieuw Barbertje. 

Pats. Ik voel het. Het schiet mijn rug in. Oude kwaal, oude plek. Rechtop lopen is lastig. Niezen doet pijn. Draaien is moeilijk. Moet ik liggen, blijf ik lopen, ga ik zitten? Hoe dan? Het zeurt, het is vermoeiend, het is balen. Ik laat het even voor wat het is en neem mijzelf in acht.

Ik ben ervaringsdeskundige. Helaas. Maar het is wel lang geleden dat ik echt last had van die rug.

In de trein naar Frankfurt stappen ze na Arnhem binnen. Een ploeg zeer stevige politiemannen. Met een hond. Op zoek naar drugs. Het maakt op mij grote indruk. Ze lopen door het gangpad, de hond voorop. Die snuffelt, ruikt. De man die hem leidt, houdt hem heel goed in de gaten.

Ik heb het eerder meegemaakt. Toen sloeg de hond aan. Heftig. Nu gebeurde er niets. Nog steeds indrukwekkend. Tip: neem geen gedoe mee in de trein. 

Buongiorno.
Come stai?
Bene, grazie.

Donderdagavond. Weer of geen weer. Moe of niet. We gaan weer naar Italiaanse les. Zo leuk om te doen.