De zorgpremie en het eigen risico in de zorg gaan omhoog volgend jaar. Rutte III waarschuwt ons al. Zo lees ik vanmorgen. Zelfs voor mensen met redelijke inkomens wordt zorg onbetaalbaar. Ik betaal mij blauw aan premie en eigen risico. Ik lees ook dat het niet lukt om de kosten in de zorg omlaag te krijgen. Wat ik nu wel eens zou willen, is een goed verslag wat er de afgelopen jaren daadwerkelijk gebeurd is, met welke inzet en middelen, om te zorgen dat die kosten WEL omlaag gingen. Ik geloof namelijk niet dat er echt iets geprobeerd is.

Zorg en onderwijs zijn pijlers van onze samenleving. Daar moeten we beter voor zorgen. ECHT.

Irma komt er aan. Wie? Irma. De orkaan Irma. Met windsnelheden van 260 kilometer per uur. Gelukkig niet hier, maar in de Caraïben. Sint Maarten is de klos. Maar sommige mensen hier worden daar wel nerveus van. Die hebben familie of vrienden daar en maken zich zorgen. Zou ik ook doen.

Tegen natuurgeweld zijn wij mensen niet opgewassen. Laten we er maar het beste van hopen.

We maken ons maar druk over dat voetballen van Oranje, terwijl we dat natuurlijk helemaal niet moeten doen. Niets om ons druk over te maken. Hoe meer mensen zich hier mee gaan bemoeien, hoe slechter de afloop. We wonen toch al in een land waar iedereen die een mening heeft het nodig vindt om die mening te spuien. Zoals ik nu doe. Niets menselijks is mij vreemd. 

​Maar over het voetbal, nee, daar moeten we het maar niet over hebben. 

Ik ben in Utrecht. In het Huis van Utrecht. Een beetje weggestopt, maar ik heb het gevonden. Vandaag gaat het de hele dag over fotografie. Vijftien sprekers vertellen ieder in 15 minuten een verhaal. Hoe geef je een fotoboek uit? Wat maakt je tot fotograaf? Hoe benader je een art-director? Wat is de story of my life. 15 boeiende verhalen. Een veelvoud aan inhoud.

Talks about Photography was een topdag. Fotografie is zo'n leuk vak.

Wat moeten we nou met dat Noord-Korea? Ik heb geen idee. Arm land, en arm in vele opzichten. Ik heb er medelijden mee. Je zou ze zo willen helpen, maar ze lijken stoïcijns voor iedere  hulp die geboden wordt en voor iedere dreiging die op ze afkomt, of voor iedere sanctie die Trump, de VN of welk ander land ze oplegt.

Tegelijkertijd benauwt de Noord-Koreaanse situatie mij ook. Waar gaat het naar toe? Geen idee.

Ik zit weer in het ziekenhuis. Triggerfinger nummer 3. En weer moet ik wachten tot ik aan de beurt ben. Weer een half uur na de afgesproken tijd - en ik ben vroeg in de ochtend - mag ik komen. Ik neig op te stappen, maar doe het toch maar niet. De dokter is te aardig. Tot ze me prikt. 

​Ach, dan wacht je toch even. What the hack.