We hebben vanavond geen zin om te koken. Maar wel trek in lekker eten. Op naar de Toko. Adoe, so lekker. Slamat Makan.
Een van de vele leuke dingen van het wonen in Den Haag is het feit dat er zoveel Toko’s zijn, met heerlijk Indisch eten. Op bijna iedere straathoek vind je er wel een. Zo ook bij ons om de hoek. Gerund door een familie, met elke dag verse lekkernijen.
We hebben vanavond geen zin om te koken. Maar wel trek in lekker eten. Op naar de Toko. Adoe, so lekker. Slamat Makan.
0 Reacties
Het leven gaat zijn gang en hobbelt door. Soms zeggen we tegen elkaar dat de tijd vliegt. Dat zeiden mijn vrouw en ik ook toen we in onze keuken stonden. Die leek er gisteren ingezet, maar zat er inmiddels ruim 15 jaar. Tijd voor een opfrisbeurt.
Met z’n tweetjes hebben we vier dagen hard gewerkt. De keuken is weer fris en opgeruimd. Het leven kan weer zijn gang gaan. Wat doet dat met een mens: je rijdt zonder dat je er iets aan kunt doen, iemand aan. Die overlijdt. Niemand neemt je iets kwalijk. Maar het knaagt. Je zoekt contact met de familie. De familie zoekt contact met jou. Heelt de tijd alle wonden?
Every thing will be fine is een mooie en onderhoudende film. Met veel rust en stof tot overdenken. Ik vond hem prachtig. De regen klettert met bakken uit de hemel. Het is vakantietijd, maar de zon laat zich even niet zien. Jammer, want ik ben vrij. Samen met mijn vrouw zitten we op een prachtige locatie, midden in een jachthaven. Maar er vaart geen boot uit.
Ja, de boot naar Pampus, het forteiland. Die nemen we dan maar. Mooi tochtje, interessante plek. Met het Muiderslot als toegift. In Museum Hilversum een hele mooie tentoonstelling gezien van foto’s van mijn oud-collega Raymond Rutting en van Sacha de Boer. Samen zijn ze naar Guatamala geweest. Ze kwamen terug met prachtige, kleurrijke foto’s.
Foto’s kunnen prachtige verhalen vertellen. Zonder woorden. Maar laat je ogen het werk doen en kijk. We hebben niet voor niets twee ogen en maar één mond. Dit is een grappig filmpje. Echt. Even kijken en luisteren. Ik houd hier van. Een Tommy Cooper van nu. Ik kwam het ergens tegen op Internet en zag het lager ook via Facebook verschijnen. Dat is een voordeel van al die Social Media. Leuke dingen zijn makkelijk te delen.
Lachen is zo gezond. Goed voor alles. Je lijf, je geest. En goed om te delen. Dus zegt het voort. Lachen. Ik zou dat ook best graag willen kunnen: bergop fietsen zoals Quintana of Mollema. Stoempen en zweten dat je het snot voor de ogen krijgt. Sport is voor mij altijd beweging, inspanning, een doel en zweet. Honkbal of Cricket is dus niets voor mij. Volleybal op het randje.
Maar ik zit vandaag voor de buis en niet op de fiets. De mannnen zweten. Buiten raast de storm. Ik zie bij ons in de buurt soms een man in een roelstoel voorbij komen. Een rolstoel die hij met zijn armen zelf moet bedienen. De wielen pakken en er een slinger aan geven. Dat gaat niet makkelijk. Lijkt mij erg vermoeiend.
Vanmorgen zag ik hem. Hij ging deels dezelfde weg. Ik had moeten vragen of ik hem een stuk kon duwen. Niet gedaan. En daar heb ik spijt van. Ik vind het een interessant artikel in de Volkskrant. Gaat over ons tv-kijkgedrag. Dat is aan het veranderen. Ik ben zelf opgevoed met 2 netten en geen tv overdag. Geen afstandsbediening, maar wel een tv-gids. Nu check ik het aanbod op mijn mobiel en ik kijk tv wanneer ik dat wil op mijn iPad.
Times are changing. Goed of slecht? Nadeel is wel: schermen zijn overal en altijd. Ik ben geboren en getogen aan het strand. Al sinds ik mij kan herinneren, kom ik op het strand. Met mooi en met slecht weer. Het strand, de zee, de duinen, ze scheppen rust, ze bieden diepte, ze openen inzichten en vergezichten.
Gisteravond heerlijk bij Down Under Beach gegeten met lieve buren. We zagen de zon ondergaan. Het is mooi leven zo, aan het strand en de zee. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |