Daarom dit jaar minder grote uitspraken. 2017 wordt een jaar van klein, dicht bij mezelf en aandacht voor de kleine cirkel. Ik wens iedereen een prachtig, creatief, inspirerend en gezond nieuw jaar!
Ik ben vroeg wakker, maar blijf nog even liggen. Ik dommel de dag in. De eerste van het nieuwe jaar. Gisteren heb ik zoals dat bij ons thuis traditie is, mijn wensen en voornemens op een kaartje geschreven. Volgend jaar lezen we die kaartjes terug en zien dat we veel wensen en beloven, maar dat we niet aan alles invulling kunnen geven.
Daarom dit jaar minder grote uitspraken. 2017 wordt een jaar van klein, dicht bij mezelf en aandacht voor de kleine cirkel. Ik wens iedereen een prachtig, creatief, inspirerend en gezond nieuw jaar!
0 Reacties
De laatste dag van het jaar. Aan de ene kant maakt het mij altijd wat melancholisch. Het is een dag van afsluiten, afscheid nemen, bye bye zeggen. Maar ook een dag van plannen maken en vooruit kijken. En dat allemaal onder het genot van een laatste lekkere maaltijd, een bol en een flap en een glas vol bubbels.
Dag 2016. Je was een bijzonder jaar. Het is dan wel vakantie, maar er moet ook wat gewerkt worden. Administratie, wat e-mail beantwoorden, paar dingen schrijven en nakijken. Op de achtergrond staat de Top2000 aan. Ik verbaas me over sommige nummers die zo hoog staan. Ach ja, kwestie van smaak en stemmen.
Ik tik rustig door. Pak nog een kopje koffie en zeg 2016 bijna gedag. Tijd voor iets nieuws. Een dag in de mist. Gisteren ook al. Heerlijk op het strand, dat wel. Vandaag in de auto naar Brabant. Brandt daar het licht? Van het Textielmuseum naar lieve familie. We zien mooie dingen en we praten gezellig bij. Altijd goed om in Brabant te zijn. Al is Tilburg niet de meeste mooie stad.
's Avonds terug door de mist en over gladde wegen. Thuis zien we dat niet alleen in Brabant het licht brandt. We rennen de Laan van Poot af. Linksaf richting Duindorp. We passeeren het Zuiderstrandtheater. Daar doemt de toren op. De Toren van Duindorp. Brandstapel in wording. Muziek, klein vuurtje en heel veel pallets. We keren om en steken het kanaal over. Langs de haven richting de boulevard. Rechtsaf. Daar het tafereel van zoëven in spiegelbeeld.
Bizar hoge torens van hout die het oude jaar vuurspuwend zullen uitluiden. Ik zit weer in de bios. Nu bij Waterboys. Samen met mijn jongste dochter. Het is 10.10. De film gaat beginnen. In de grote zaal zitten tien mensen. De film pakt ons. Humor, scherpe teksten, subtiliteiten, lichte emoties en lekkere muziek.
Vakantie is soms zo lekker. Dat je gewoon in de ochtend naar de bios gaat. En daarna een bakkie koffie doet bij een dochter die vlakbij aan het werk is. Heerlijk. We zitten in de bioscoop. Mooie film: Collateral Beauty. Een film over dood, liefde en tijd. Hoe lastig deze begrippen zijn in ons leven. Hoe moeilijk we er ook mee om kunnen gaan. En hoe ingewikkeld het is om deze abstracties, maar ook emoties, een plek te geven in ons eigen bestaan.
Beetje Hollywoodfilm is het wel. Maar toch mooi en een reden om weer even na te denken. Ook dat is Kerstmis. Mijn kerstcadeau
De afgelopen dagen heb ik samen met mijn kookvrienden van De Kokende Mannen gekookt voor de dak- en thuislozen van de Kessler Stichting in Den Haag. Twee middagen en avonden zijn we bezig geweest om voor deze groep een vier gangen Kerstdiner te bereiden. Normaal gesproken krijgen ze een soepje, een warme hap en een bakje vla of yoghurt toe. Wij maakten speciaal voor hen een feestelijke maaltijd zoals wij die thuis zelf met Kerstmis zouden kunnen eten. Gemaakt van goede en verse producten. We hebben daarbij hulp gehad van chef Tom van der Splinter van De Kook en Proefstudio Den Haag. Iedereen werkte belangeloos mee. De kosten hebben we uit ons eigen budget betaald. Bij de Kessler Stichting aan De la Reyweg in Den Haag verblijven dagelijks tussen de 70 en 100 daklozen. Voor een symbolisch bedrag van € 2,00 per dag krijgen ze daar een bed, eten en een dak boven hun hoofd. De Kessler Stichting biedt ze opvang, zorg en begeleiding. Het is voor mij en mijn kookvrienden een hele bijzondere ervaring geweest. Allereerst was het koken voor honderd mensen een totaal nieuwe belevenis. Maar daarnaast hebben we met medewerkers gesproken en met de cliënten. We hebben gezien en gehoord dat deze daklozen een groep stadsgenoten is die echt hulp nodig heeft. Ze hebben niets. Weinig of geen geld, geen spullen, geen sociaal netwerk. Ze zijn niet meer in staat voor zichzelf te zorgen. Ze leven af en toe in weer en wind op straat. Letterlijk. Dat is soms hun eigen schuld, soms hebben ze gewoon pech gehad en zijn ze van het pad af geraakt. Ik heb gezien met hoeveel passie de mensen bij de Kessler Stichting zich inzetten voor deze mensen. Ik hoor veel negatieve verhalen over de zorg, maar ik heb veel respect - nog meer - gekregen voor de wijze waarop deze mensen bij deze instelling werken. Mijn kerstcadeau aan dit jaar was het koken voor deze groep mensen. Samen met mijn vriend Rob en onze Kokende Mannen hebben wij een grote groep mensen een prachtige avond gegeven. Groot applaus viel ons ten deel. Maar het was ook een cadeau voor onszelf om dit te hebben gedaan. Want wat is er nou mooier, eenvoudiger en prettiger om te doen, dan gewoon een beetje aardig zijn voor elkaar, elkaar te helpen waar het kan en met elkaar het leven te vieren? Ik wens je mooie Kerstdagen en een goed 2017. Edouard van Arem |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |