Heerlijk hardlopen in het hart van een groen en mooi stukje Nederland.
Een lang lint van lopers rent langs de Vlaardingse kade. Van Vlaardingen naar Schipluiden, waar we eerder begonnen aan de Kadeloop. 12 kilometer door een pittoreske stukje Nederland. Midden-Delfland. Waar de tijd soms even stil heeft gestaan. In de verte de contouren van Rotterdam en Delft.
Heerlijk hardlopen in het hart van een groen en mooi stukje Nederland.
0 Reacties
Bent u wel eens in Schipluiden geweest? Nee? Moet u eens doen. Lekker op de fiets. Ook vanuit Den Haag goed te bereiken. Mooi dorpje, beetje onzichtbaar in de hoek tussen Delft, Den Haag en Rotterdam. Midden-Delfland. Een dorpje waar nog rust heerst, waar iedereen je groet - ik kende niemand die mij gedag zei; en ik ken best wel wat mensen in Schipluiden intussen.
Bij Theo Hoek koop ik een brood en een lokaal gebakje. Voor vanavond. Bij de koffie. Goede voorbereiding voor morgen: Kadeloop. Moos is geopereerd aan zijn knie. Een nieuwe kruisband, de meniscus verwijderd en de knie gestabiliseerd. Hij heeft een mooi stevig groen verband. Hij moest even wennen, maar die fase is nu voorbij. Hij dartelt vrolijk rond, vaak op drie poten. Hij wil weer op de bank springen en het liefst naar zijn plekje in de vensterbank.
Maar hij moet nog even geduld hebben. De dokter was bij controle zeer tevreden. Volgende week verband er af en hechtingen er uit. Moos is gewoon een super hond. De vakantie nadert. Heerlijk. Heb er echt zin in. Lekker even weg van alles. Andere omgeving, lekker bezig zijn, ontspannen, fijn eten, zonnebaden, luieren, mooie dingen bekijken, boeken lezen. En geen werk, geen telefoon, geen mail, geen social media. De enige batterij die we gaan opladen, is die van mijzelf.
Nog even. Oh. Kan niet wachten. Er zijn dus wel viszaken open op maandag. Zo kreeg ik van diverse bronnen te horen. Maar die lagen niet op mijn route. Een haring halen is net als een frietje scoren. Dat doe je onderweg. Ik vind friet heerlijk, echt, maar ik rijd er niet voor om. En dat doe ik ook niet met haring. Ik kom een vistent tegen en denk dan: "ha, lekker. Haring". Zoals toen ik onlangs fietsend over het Binnenhof de poort doorging en buiten bij de Hofvijver even twee zoute jongens scoorde. Omdat ik tegen die kar aanreed. Nou ja, bijna dan.
Maar dank voor het meedenken. Ik stel het op prijs. Zeer. Op maandag zijn de visboeren dicht. Daar kom ik vandaag achter. Ik wist het wel, maar omdat ik echt trek in een haring had, dacht ik er niet aan. Ik rijd over de Westduinweg, over de Fred, door de Fahrenheit, de Laan van Meerdervoort en door de Appelstraat. Geen vis.
Dan maar een broodje oude kaas en tonijnsalade. Die haring, die komt deze week nog wel. De hond strompelt met zijn gipsen pootje door het huis, de tuin en de buurt. Voor zijn 10 jaar is hij nog topfit. Alleen die kruisband had niet moeten scheuren. Hij dartelt om me heen. Ik boek een hotelletje voor onderweg, straks tijdens de vakantie. Ik check wat data en prijzen voor musea. En ondertussen rijdt Max weer een raceauto de garage in, in plaats van de finish over.
Die gozer zal ik echt nooit mijn auto uitlenen. Komen alleen maar brokken van. Night at the Park is het betaalde zusje van Parkpop in Den Haag. Een avond voor oudere jongeren, met muziek van oa Level 42, Paul Young en UB40. Iets waar je met vrienden heen gaat. Zoals wij. Na afloop, het is na 23.00 uur, willen we nog 1 drankje en even iets te knagen. De dichtstbijzijnde Shoarmatent is te ver. En we hebben nog muntjes. Dure muntjes.
Maar een of ander overspannen dame schreeuwt iedereen weg. Twee bully's van de beveiliging zetten dat kracht bij. Schoonvegen en oprotten. De muntjes zijn voor ons verloren. De maag rammelt. De nasmaak is wrang. De dag na de operatie van onze hond. Moos is aan zijn kruisband, meniscus en knie geholpen. Een botsing met de bank was de oorzaak van veel pijn. We halen hem op. Hij piept, zucht. Hij oogt moe en wat verward. Thuis gaat hij liggen, wil niet zoveel. Zijn pootje zit in het gips. De nacht is rustig, de ochtend ook. Eten en drinken doet hij nog niet. Slapen en niets doen.
We gaan hem eens lekker vertroetelen. Onze hond. Onze Moos! Het was even haasten, maar we zijn op tijd. We bestellen koffie en wat drinken. Daar hebben we nog net tijd voor. Ik vraag aan het meisje achter de bar of het rustig is. Ik zie nog niet zoveel mensen. Volgens haar is dat normaal bij een try-out bij dit soort voorstellingen. De alarmbel gaat af. Wat blijkt; we staan in het Oude Luxor, onze voorstelling is in het nieuwe Luxor. We hoeven de koffie niet te betalen en krijgen kaartjes voor de metro. Dat is sneller dan de auto!
15 minuten later zitten we in het Nieuwe Luxor. Dankzij twee toppers in het Oude. En de voorstelling: De Marathon - de Musical - is een heerlijk avondje uit. Dankjewel meiden! |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |