Vanmorgen floot ik als scheidsrechter de wedstrijd van mijn voetbalteam. Een veteranenelftal dat op zondag in de kelder van het voetbal nog een potje speelt. Geen voetbalhogeschool meer. Gewoon gezellig een balletje trappen en na afloop een biertje drinken en broodjes bal eten.

De aftrap was vroeg. Op een paar opmerkingen na, verliep de wedstrijd naar ieders tevredenheid. Zelf voetbal ik niet meer. Maar ik liep er fluitend bij.

Door het huis heen vind ik oude dozen, pakpapier, lijm, karton, plakband. Deuren gaan soms dicht als je aan komt lopen, laptops worden dichtgeslagen als ik even wil kijken. Het is de tijd bij ons thuis van het maken van de surprises. 5 december vieren wij met de hele familie gewoon Sinterklaas. Met surprises, cadeautjes, gedichten, marsepein, speculaas en pepernoten.

Gewoon een heel gezellig feest met wat aandacht voor elkaar. Leuk!

Hotel California staat op nummer 1 van de Top2000 2014. Ik vind het een mooie keus. Bohemian Rapsody was voor mij ook goed geweest. Het zijn nummers uit de tijd dat muziek echt bij mijn generatie aan het binnen komen was. Iedereen had die elpee van The Eagles. Die draaide je dag en nacht. Net als Rumours van Fleetwood Mac.

Jouw muziekvoorkeur vormt zich in je tienertijd. De klanken nestelen zich in je dna, om daar nooit meer uit te geraken. 

Ik verdien mijn brood door te ondernemen. Ik ben niet in loondienst, maar werk voor mijzelf en samen met anderen. In mijn eigen bedrijf, www.strandhuis-communicatie.nl en in een bedrijf dat ik deel: www.halteunterdenlinden.nl. Communicatie.

Daarnaast ben ik o.a. bestuurslid MKB Den Haag. Mocht gisteren de MKB Den Haag Duurzaamheidsprijs organiseren. Samen bouwen aan een mooie en gezonde stad. Om goed in te kunnen ondernemen.

Bij DWDD werd deze week een boek over het schrijven van brieven aangeprezen. In de krant las ik  dat het schrijfonderwijs ‘old school’  aan het worden is. We schrijven niet meer met pen. We tikken op toetsen. Dag schrijfonderwijs.

Ik heb thuis twee stapels brieven. Een uit de jaren ’50. Brieven van mijn moeder aan mijn vader en omgekeerd. En een uit de jaren ’80. Brieven die ik van een vriendin uit Israël ontving. Papier, inkt. Zo mooi.

150.000 kippen. Hoeveel is dat wel niet? En die worden dan even vergast, omdat ze de griep hebben. Een aantal waarvan ik echt schrik. Die kippen in zo’n stal – wat een lucht – en die daar een beetje dom op elkaar ronddolen. Ellende.

Mijn opa had ook kippen. Een stuk of 10. Die liepen rond het erf van zijn kleine huisje in de Achterhoek. Konijnen had hij ook. Die zaten in hokken. Als we op bezoek waren, mochten we er mee spelen en ze voeden. Beter. 

Top2000. Mooi fenomeen. Ik heb gestemd. Al jaren stuur ik alleen maar Haagse platen in: Anouk | I'm a cliché; Kane | Rain down on me; Urban Heroes | Not another world war; Gruppo Sportivo | Beep beep love; De Règahs | De meisjes uit Den Haag; Shockin Blue | Venus.

Niet altijd helemaal mijn muzieksmaak. Maar gewoon wel lekkere platen uit mijn eigen stadje. Beatstad nummer 1 en daarom zo leuk, al beperkt de voorgekauwde lijst je wel in je keuzes.

De straat schiet onder mij door. Om de kilometer krijg ik door hoe hard ik ga. Ik lig lekker op tempo. Mijn eigen tempo. Ik houd het vol. Af en toe wat last van een slaperige linkervoet. Doorbloeding is niet helemaal top. Laten masseren dus. Bos, duin, strand, stad. Ik maak mijn kilometers. Mooi weer, zo lekker.

Trainen doe ik voor mezelf. Met af en toe een wedstrijd. Binnenkort staat de Bruggenloop in Rotterdam in de agenda. Ik heb er zin in.

Ik houd erg van koken. Dus toen zes jaar geleden een goede vriend van mij vroeg om te willen toetreden tot De Kokende Mannen, zei ik geen nee. We zijn met twaalf, komen 4 keer per jaar bij elkaar en koken, praten, proeven, eten, lachen. We leren veel, ontdekken veel. Een hecht clubje.

Vrijdag en zaterdag waren we in een huisje van een van De Kokende Mannen. Voor een heerlijke maaltijd en het delen van passie en vriendschap. Het was heerlijk.