Lezen is toch heerlijk. Zeker op van die herfstachtige zondagen met een lauw zonnetje.
Ik lees in een boek van de Japanner Haruki Murakami. Een groot schrijver, daar zijn de geleerde het wel over eens. Ooit eigenaar van een jazzclub. Dit boek gaat over hardlopen. Hij heeft een prettige pen, geeft mooie inkijkjes en doceert af en toe de wetten van het hardlopen.
Lezen is toch heerlijk. Zeker op van die herfstachtige zondagen met een lauw zonnetje.
0 Reacties
We moeten tegen Kazachstan. We. Voetballen. Ik merk dat ik wel wil weten of we gaan winnen en hoe dan, maar ik voel ook dat het me eigenlijk niet zo interesseert. Tweeslachtig. Ik ben groot geworden met voetballen, maar nu eenmaal volwassen zie ik ook de betrekkelijkheid.
Ik ga maar even een 10km rennen. Hoofd leeg maken en de benen strekken. En die uitslag hoor ik wel. Het is al laat en ik zap nog even wat. RTL Duitsland. Voetbal. Ierland – Duitsland. De Ieren winnen. Wat een sfeer in het stadion. Rugbyaans. Zingen, passie, hartstocht, vertrouwen. Prachtig om te zien. De Duitsers weten zich geen raad met die 11 Ieren op het veld die strijden voor de punten. Fair en met het hart.
Sport kan verbroederen, mooi zijn. Zelfs op het voetbalveld. Gunt de mens elkaar nog wel het licht in elkanders ogen? Ik vraag het me wel eens af. Een andere mening hebben, ergens anders over denken, je op een andere manier gedragen, we accepteren het niet meer en slaan er direct op los. Met woord en met daad.
Verdraagzaamheid, begrip, inlevingsvermogen, empathie. We lijken deze begrippen met het badwater van onze normen en waarden weg te gooien. Ik zeg: code geel. Het zijn drukke weken. Volle agenda, vol hoofd. Maar ik vind ook de ruimte voor gesprek, voor opruimen, voor plaats maken. Kiezen en keuzes maken, niet mijn sterkte kant. Maar het is ook mooi te constateren dat je ook als je ouder wordt, kunt leren. Van anderen. Van jezelf.
Ik tover een glimlach op mijn gezicht, na het nemen van een paar beslissingen. En dat schept ruimte. Blof zingt:
Oktober is de wreedste maand, oktober Met de dingen die voorbij gaan. Maar wel ergens blijven hangen Ze komen steeds weer bij ons terug. En meestal in oktober. Meestal in oktober. En toch, toch houd ik van oktober. Henning Mankell is overleden. Ik heb bijna al zijn boeken wel gelezen. Uiteraard de Wallanders. Maar ook zijn andere werk. Prachtige schrijver. Indrukwekkende boeken, mooie taal. Hij was al een tijd ziek. Ik lees de ruggen van zijn boeken in de kast, zie zijn melancholieke blik op de foto’s.
Het is dat ik te weinig tijd maak om echt te lezen, maar ik zou zo maar weer aan een Mankell kunnen beginnen. Een dag met weinig activiteiten. Uitslapen, lekker ontbijten, de krant. Koffie met zelfgebakken perentaart. Wandelen met Moos op het strand. Borrelen bij de buren, lekker eten met het gezin. Lang natafelen. Dan Heel Holland Bakt en naar bed.
Zondag, luie dag. De batterij opladen voor een mooie werkweek. Ik lees in de krant de column van Youp van ’t Hek. Zoals ik die elke week lees. Het is iedere week de vinger op de zere plek. Soms wat over de top, vaak scherp. Deze week een ander verhaal. Youp houdt rust vanwege last van zijn hartritmestoornissen. Oude columns herlezen.
Op tijd de rem er op en de druk van de ketel. Ik ben er wel van. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |