Vrienden maak je, familie heb je. Maar we zijn er blij mee!
Onze neef komt op bezoek. We gaan naar de film [The Martian; aardige film] en vooraf eten we pizza. Met cola en bier en een glaasje wijn. We kletsen. Over school, voetbal, familie. Over nu en de toekomst. We lachen en maken een selfie. Gezellig. Kleine neefjes worden groot. Mooi om te zien.
Vrienden maak je, familie heb je. Maar we zijn er blij mee!
0 Reacties
Miezerregen dwarrelt door de stad. Ik zit op de fiets. Op weg naar een afspraak. De auto is geen optie. Het lijkt ook niet te miezeren, maar het miezert wel. Hele kleine druppeltjes. Fijnregen. Mijn bril beslaat, mijn jas wordt nat, mijn broek wat vochtig. Ik trap door. Het is een afspraak waar je wel wat nattig aan kunt komen.
De warmte in het kantoor droogt de druppels weg. Op de weg terug schijnt de zon. Die komt nu eenmaal altijd na regen. Haarlem. We doen een dagje Haarlem. Helaas is de winkel waarvoor we naar Haarlem reden gesloten. Jammer. En het museumpje dat we wilden bezoeken ook. Maar de stad is heerlijk om doorheen te dwalen. We doen onszelf wat cadeau, drinken lekkere koffie, lunchen smakelijk en borrelen met bitterballen.
Mooi vakantiedagje in zo’n heerlijk Hollands stadje. Heel Holland Bakt. Heel Holland Kijkt. Ik ook. Van bakken leer je weinig, recepten zijn er op tv niet te zien en toch kijk ik. Martine is leuk, de bakkers zijn allemaal een beetje uit hetzelfde deeg gebakken. De jury is lief en gemoedelijk. Het programma ruikt naar appeltaart.
Bakken heeft iets gemoedelijks, iets tuttigs. Zou ik daar dan van houden? Naast mij op de tribune zit een horde meisjes. Leeftijd 11 jaar. Terwijl in de zaal een spannende handbalwedstrijd gaande is, zijn deze troelen vooral met zichzelf en elkaar bezig. Een bal rolt het veld in, later ook een rol chips. Ik ben het zat en zet ze op hun nummer. Ze luisteren.
We verliezen de wedstrijd. De weg naar Den Haag is lang. En die meiden zitten nog in mijn hoofd. Ooit deed ik rijexamen. Ik reed af op 3 juni 1982. Een dag om niet te vergeten: namelijk ook de dag dat ik de uitslag van mijn schoolexamen kreeg en de dag dat mijn opa jarig zou zijn. Ik haalde beide examens. De vlag ging uit, de kurken van de flessen.
Nu doen mijn kinderen hun best het rijbewijs te halen. Ik leef met ze mee. De dag begint al vroeg. Om 05.45 uur zit ik al in de auto, op weg naar Hoevelaken. Ik hoef daar niet linksaf, maar mag er bij een Sportontbijt wat vertellen over de samenwerking tussen lokale ondernemers en het lokale – Haagse – bestuur.
Ik vind dat altijd leuk om te doen. Vertellen. En ik merk dat de zaal mijn verhaal waardeert. Vroege opstaan was de moeite waard. De kantine zat vol buurtbewoners. Vooraan, de wethouder, de ambtenaren en de vertegenwoordigers van betrokken partijen. Ik ben de spreekstalmeester van dienst. Het gaat om nieuwbouw in de wijk. Een school gaat weg, appartementen komen er voor terug.
De bestelde microfoon ontbreekt, maar het gaat er beschaafd aan toe. Netjes en rustig. Niet iedereen is voor, maar de appartementen komen er wel. Ik heb veel familie die ik niet meer zie. Ik heb een paar familieleden die ik nog wel zie. Zoals mijn neef Chris. Twee jaar jonger en het omgekeerde van wat ik ben. Kaal en super energiek, waar ik mezelf als rustige krullenbol kwalificeer.
We lunchen samen en praten over het leven. Hij nodigt me uit voor zijn verjaardag, volgend jaar. Thematiek: keuzes op je bucketlist. Poeh. Zo dan. Het is koud. Ik zit op de fiets en trap. De weg voert naar Scheveningen. Een koffieafspraak, bijpraten met een oude bekende. Het is wennen aan de kou. Ik voel dat de zomer is weggetrokken. In winterslaap, opladen voor het volgend jaar.
De winter heeft ook wel wat hoor. Blauwe luchten, zon, frisse wind. Dat weer. Met een druppel aan je neus en rode wangen. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |