’s Avonds in bed lees ik lekker in een boek. De dag gaat langzaam aan slapen.
Mijn hemel, drukke dag. Ik ren van hot naar her. Vergaderingen, telefoontjes, teksten afronden en hier en daar een foto leveren. De agenda zit propvol. Leuk, lekker, ik klaag niet, maar het vraagt even een andere mindset en organisatie.
’s Avonds in bed lees ik lekker in een boek. De dag gaat langzaam aan slapen.
0 Reacties
Zo’n twaalf jaar kwam ze bij ons thuis: Door. Ze paste op onze kinderen op, na school. Ze haalde ze, ze deed spelletjes met ze, ze aten samen snoep, speelden met de honden, knutselden en gingen naar de kinderboerderij. We hielden allemaal van Door. En Kees, haar man.
Twee jaar geleden overleed Door. Vandaag komt Kees bij ons langs. Bijkletsen en samen eten. En Door is er in gedachten gewoon bij. Zaterdagochtend is rennen, hardlopen. We zijn aan het trainen voor de lopen die er aan komen. De 10 Engelse mijlen in Apeldoorn, de CPC in Den Haag en voor een paar, waaronder ik, de Halve Marathon van Berlijn. Het weer is goed, het tempo lekker, de groep gezellig.
En dan schiet mijn kuit in de stress. Pijn, ik kan niet goed verder. Ik vloek en strompel terug. Berlijn lijkt ineens heel ver. Ik let op mijn voedsel. Gezond, gevarieerd, niet te vet, voldoende van alles, maar wel minder. Minder snoep, minder snacks, weinig alcohol. Ik houd dat ook bij. Leuk om te zien wat je eet (en wat niet). Maar soms gaat het wel eens een dagje minder goed. Dan eet je toch dat chocolaatje en toch dat borrelnootje.
Maar hé. Het leven is toch geen straf, toch ook een beetje een feestje! Als je het maar in de hand houdt. Ahum. De handbaldames hadden ons in onze greep. Het leek wel of heel Nederland keek. Geweldige kijksport, mooie meiden, enthousiaste supporters. En nu zijn de volleybalmeiden aan de beurt. Ook weer mooie meiden, geweldige sport, supergrappige coach (rollende r). Ik ben in de ban.
Hoop dat beide teams naar Rio gaan. Vergeten we helemaal dat er een EK Voetbal is. Het is een dag waarop het niet loopt zoals je zou willen. Het werk stokt af en toe en loopt wat over de schoen, de band van de fiets gaat lek, onderweg. Het vervolg is lopen, maar op nieuwe schoenen. Pijnlijk. Later komen mijn vingers tussen de deur van een autoportier. En nog meer.
Maar de dagen worden langer en lichter. En dat geeft de burger moed. Als ik teruglees wat er allemaal in Keulen wel en niet gebeurd is, dan denk ik wel eens: in wat voor wereld leef ik? Waarom doen mensen dit elkaar aan? En als men uit de pas loopt, hoe pakken we dat dan aan? Weinig eensgezind, dat merk ik wel.
Maar ik blijf positief, goedgemutst en overtuigd van het feit dat het ooit allemaal goed komt. De wekker ging weer vroeg. Nieuwe dag, nieuw ritme. Het jaar is nu echt begonnen. Ik sla de krant open en eet ondertussen mijn beschuitje. Ik lees over de onrust in het Midden-Oosten. Het lijkt zo ver weg, maar toch, het benauwt mij zeer.
Ik leerde ooit over de Balkan dat dat het kruitvat van Europa was. Is het Midden-Oosten het nieuwe kruitvat? Maar dan van de wereld? Het jaar is al weer 3 dagen op weg. Ik sta op de Nieuwjaarsreceptie van mijn voetbalclub: Graaf Willem II – Vac. Samen met de mannen – wij noemen elkaar heeren met dubbel e – met wie ik soms als meer dan 30 jaar voetbal(de), drinken we een biertje en eten we een bitterbal. We praten bij en wensen elkaar het beste.
Soms ben je op zoek naar avontuur en nieuwe zaken. Soms zijn de vertrouwde elementen in het leven ook erg fijn. 2 januari blijft een bijzondere dag. Lees mijn dagblokje van een jaar geleden. Op 2 januari overleed mijn buurman en ik blijf het raar vinden dat hij er niet meer is. Zijn aanwezigheid naast ons, in de straat en de buurt was altijd zo prettig en vanzelfsprekend.
Intussen zijn er meer mensen uit onze omgeving weggevallen. Zo’n weekend na de jaarwisseling is een goed moment om deze dierbaren even in gedachten en herinnering terug te halen. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |