Conclusie: Samen is niet in je eendje. En van een beetje wind en regen krijg je geen corona.
We zijn een dagje weg met vrienden. Jaarlijks uitje met z'n tienen. Liek en ik mochten het dit jaar organiseren. Ondanks corona en het weer (bar en boos) en rekening houdend met iedereen, werd het een heerlijke dag. Aanrader: bezoek Panorama Mesdag. Leuk, mooi, lief, klein museum. Met een geweldig panorama.
Conclusie: Samen is niet in je eendje. En van een beetje wind en regen krijg je geen corona.
0 Reacties
De achterburen bouwen een dakopbouw. Het is al enige jaren de manier voor mensen om hun woonoppervlakte tegen een redelijk bedrag te vergroten. Niet verhuizen. Opbouwen. Soms is het best mooi. Soms ook niet. Zoals bij onze achterburen. Die recht achter ons wonen. Niet leuk voor ons uitzicht.
En nu staat er op de dakopbouw sinds gisteren ook een grote zwarte airconditioning-achtige doos. Nog in plastic. Maar toch. Ik vraag me af: kan en mag dit nu allemaal maar? Of ben ik een boze buurman aan het worden? Ja zuster? Nee zuster? Wie de coronabloggen heeft meegelezen die Rob en ik hebben geschreven, die weet een beetje hoe ik in de wereld sta. De rust en ruimte die we tijdens deze lockdown hebben ervaren, is mij goed bevallen. Los van alle ellende, spanning, verdriet die mensen hebben meegemaakt. Maar we kwamen ook even tot rust. Nou, die rust is weer voorbij.
Kenmerkend is de manier waarop 'wij' - u vult zelf maar in wie, met elkaar omgaan. Marcel van Roosmalen, columnist en scherpe observator van klein menselijk leed, sprak het in mijn ogen prima uit in zijn column in de Nieuws bv op Radio 1. Luister zelf. Ik stap het kantoor uit en ben binnen een paar minuten zeiknat. De regent valt met bakken uit de hemel. Ik moet naar huis en ben op de fiets. De wind waait in mijn gezicht. Nat wordt natter en als ik thuis ben, ben ik natst. De vissen zwemmen in mijn schoenen, ik ben nat tot op de huid en zelfs daaronder.
Vorige week stikten we de moord van hitte. De mussen die toen van het dak vielen, drijven nu de tuin uit. Zomer in Holland. 2020. Na bijna twee jaar weer terug op dit honk. In de afgelopen maanden heb ik met mijn goede vriend Rob Schippers een coronablog bijgehouden. Tot vorige week schreven wij dagelijks om en om een blog. Lees ze hier maar terug: https://www.halteunterdenlinden.nl/coronablog
Nu corona in NL onder controle is en we weer richting normaal gaan - het oude en het nieuwe - houden we onze pen daar stil. We gaan ieder weer onze weg. Ik pak de dagblokjes weer op. Dagelijks een spinsel over mijn gemoed, mijn avonturen en verwonderingen. Ik reed gisteravond door de Betuwe. Link en rechts zag ik boomgaarden. De appels, rood van kleur, hingen aan de bomen. Wat mij opviel, was de grootte van de bomen. Geen joekels, waar je met een trap in moest klimmen om vervolgens de appels met de hand te plukken en die dan in een rieten mandje mee te nemen. Nee. Zo groot waren ze niet. De bomen waren manshoog. Makkelijker voor de (machinale?) oogst.
Prachtige omgeving, idyllische doorkijkjes, pittoreske dorpjes. De Betuwe. Ik ben aan het trainen voor weer een halve marathon. 21.1 kilometer rennen, van jezelf het uiterste vragen. Het gaat mij niet om de tijd, het gaat mij om de prestatie. Hardlopen geeft mij veel voldoening en plezier. Ik voel me er goed bij, al merk ik soms wel dat de jaren wat gaan tellen. Ik heb geen hardlooplijf. Ik ben een diesel die heeft leren lopen en doorzetten.
Het is niet zo ingewikkeld, hardlopen. Zeker niet als je weet hoe goed het voor je is. Het is zondagavond. De laatste avond van de zomervakantie. Morgen moet mijn meisje weer naar school. Ze is er nu niet. Ik ben alleen thuis. Nou ja, met de hond. Maar die wacht meer op haar dan dat hij aandacht heeft voor mij. Ik kijk Zomergasten met minister Wiebes. Het eerste kwartier is te doen, daarna raak ik hem kwijt. Geen zin. Ik zet een film op. Eye in the Sky. Over het uitschakelen van terroristen en hoe lastig het nemen van besluiten is. Ervoor, tijdens en erna.
Ik laat de hond uit en groet de zomer. Je was geweldig. Tot volgend jaar. De laatste twee films die ik in de bioscoop gezien heb, lijken niet op elkaar. Niet wat betreft taal, verhaal, dramaturgie, emoties, thematiek. Maar op 1 punt lijken ze heel sterk op elkaar: beide verhalen spelen zich maar op 1 locatie af. In het geval van The Place (een Italiaanse film !) in een Italiaans café. In het geval van Den Skyldige (een Deense film) in een alarmcentrale van de politie.
Prachtig gegeven. Tweemaal een boeiende film. Ik heb genoten. Ga kijken, zou ik zeggen. En ervaar het zelf. Met een clubje enthousiaste mensen zijn we aan het proberen om volgend jaar mei in Den Haag een fotofestival te organiseren. Daar komt heel wat bij kijken. Maar met liefde, geduld en inzet stoppen we onze schouders eronder. We komen op onze weg gelukkig veel positieve reacties tegen. Hopelijk resulteert dat in genoeg financiële middelen, mooie foto's en grote bezoekersaantallen.
Ik zoek nog wel een paar mooie partners en sponsors. Iemand? |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |