Nu alleen nog een paar kleine sponsoren. Voor de bitterballen met name. Iemand interesse?
De koppen bij elkaar om de puntjes op de i te zetten. Op 30 september organiseren we weer een avond fotografie. Picture This Den Haag, #2. Een avond voor de professionele fotomeneren en mevrouwen uit de regio. In het fotomuseum, met interessante sprekers en veel mooie fotografie.
Nu alleen nog een paar kleine sponsoren. Voor de bitterballen met name. Iemand interesse?
0 Reacties
Lachen. Mijn hemeltje, wat was dat lachen. Wat lachen was? Ik had allemaal oude bandjes, tapes, gedigitaliseerd en op dvd gezet. Filmpjes van vroeger. Toen de meiden nog klein waren. En die gingen we met elkaar kijken. Dat was lachen. Vreselijk lachen. Zo mooi om die beelden weer terug te zien.
Wat lang geleden leek, was weer heel dichtbij. Echt een heerlijk familiemoment. Het is een tweeling. Eeneiig. Ze zijn, schat ik, rond de 40. Kort haar, opgeschoren, zonder model. Spitse lichamen. Geen grammetje vet. Brilletje. De één een blauwe, de ander een roze polo. Ze komen op de fiets, dat weet ik. Samen met één kar door de supermarkt. Ik kijk in hun kar. Een spitskool en een grote doos eieren.
De supermarkt is een plek vol wonderlijke mensen. Het vierde deel in de Millennium reeks is uit. U weet wel: de boeken van Stieg Larsson met in de hoofdrollen Lisbeth Sallander en Mikael Blomkvist. Spannende verhalen, aardig verfilmd. Maar Stieg was al dood voor zijn boeken waren verschenen. Een ander heeft deel 4 geschreven.
Dat kan eigenlijk niet. Maar toch ga ik het lezen. Ik ben nieuwsgierig. Hoe lang stond die vrachtwagen er al? Wie zaten er in? Hoe ging het daar aan toe, op de vluchtstrook van die Oostenrijkse snelweg? Wat een drama. Ik zie het soms somber in. En dan gaat het mij niet alleen om de vluchtelingen, maar ook om de manier waarop de niet-vluchtelingen de zaken aanpakken.
Het is complex. Maar meededogen, saamhorigheid en liefde voor je medemens hoeft dat toch niet te zijn? Man bijt hond. Als er nou iets Hollandse televisie is, dan is het Man bijt hond. Met de camera langs Neerlands dorpen en steden. Aanschuiven bij de doorsnee Nederlander of binnenkijken bij bijzondere landgenoten. Met een koele ondertoon, rustig van toon en observerend. Een levende cultuurgeschiedenis en nog vermakelijk ook.
Dat programma stopt. Waarom in hemelsnaam? Mijn oma kwam vlak na het einde van WO I naar Nederland. In haar land was er niets meer. Geen werk, geen mannen, geen toekomst. Met haar zus streek ze neer in Amsterdam. Om er niet meer weg te gaan. Ze waren niet op de vlucht, maar ze zochten een toekomst. Ze gingen aan het werk en ze vonden een man.
Was mijn oma een gelukzoeker? Zijn we dat eigenlijk niet allemaal? Ik zal nooit zo hard kunnen rennen als Dafne Schippers. Zo hard. En ook zo mooi. Ietwat traag uit het startblok, met een kleine achterstand. En dan in alle rust en vol overtuiging in een opmars naar voren. Het is altijd mooi om iemand te zien die talent, doorzettingsvermogen en passie weet te combineren. Dan slaag je altijd wel. Ook als je niet hard kunt lopen. Foto: www.picture-alliance.com Vorige week zat mijn dochter in de Thalys. Zij was in Rotterdam ingestapt en op weg naar Parijs. Zondagmiddag. Een paar dagen op pad met een paar familieleden. Ze heeft er een half jaar gewoond, kent er de weg en de weg er naar toe. Met een paar dagen was ze weer thuis.
En dan lees je vrijdag het nieuws. Een idioot met een geweer en mes. Een paar helden. Zo dan. In 1 jaar zijn er in mijn omgeving 4 mannen die met klachten aan de monitor zijn beland. De een ernstiger dan de ander, maar alle vier de mannen kregen een flinke waarschuwing. Adequaat ingrijpen zorgde ervoor dat het ze alle 4 goed gaat.
Stof tot nadenken. Redenen om goed op j/mezelf te passen. Garanties zijn er in het leven niet. Ik laat wijsheid mijn gedrag sturen. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |