Moos mag bijna nergens los. En maar op een klein stukje strand. Er staan borden, vingers gaan de lucht in. Pas op. Twee kerels in een witte auto rijden, sluipen via fiets- en wandelpaden achter struiken langs. Kijken of er hond los loopt. Dan kunnen ze lekker bekeuren. Ik vind het maar zielig.
We gingen wandelen. Met Moos. Onze hond. Vriendje, stripfiguur en gezelligheid in het huis. Heerlijk naar het strand. De zon scheen. Zwoele wind.
Moos mag bijna nergens los. En maar op een klein stukje strand. Er staan borden, vingers gaan de lucht in. Pas op. Twee kerels in een witte auto rijden, sluipen via fiets- en wandelpaden achter struiken langs. Kijken of er hond los loopt. Dan kunnen ze lekker bekeuren. Ik vind het maar zielig.
0 Reacties
Wij hadden een feestje. Vrienden waren 25 jaar getrouwd. Hun kinderen organiseerden een surpriseparty. Hartstikke gezellig. Lekkere drankjes met hapjes, een liedje en veel muziek. Dansen op disco. Want we zijn vijftigers en hebben onze danssporen in de jaren ’70 en ’80 liggen.
Ieder huwelijk kent zijn ups en downs. Het landschap van ons leven. Belangrijk is om niet op te geven, in contact te blijven en te vieren wat er te vieren valt. Het is een rare dag. Een dag waarop ik besef dat onze kinderen vleugels hebben waarmee ze zelf gaan vliegen. We zijn wel klaar met opvoeden. Het zijn prachtige meiden, mooie vrouwen. Met een heldere blik, goed verstand en de broodnodige fantasie.
Maar soms voel ik me nog de vader die naast de glijbaan staat waarop het kleine meisje is geklommen. Zonder angst wil ze naar beneden glijden. Zoef, zo het leven in. Zonder dat ik haar vasthoud. Er is een programma op tv, waar je kijkt naar mensen die tv kijken. Ik zat er gisteravond 10 minuten naar te kijken en dacht toen: ik ben niet goed, wij zijn allemaal niet goed. Even betrapte ik mij er op dat ik het wel grappig vond. Maar dat was even. Ik voelde mij een voyeur die aapjes bekeek.
TV kijken is voor mij steeds meer af en toe. Ik kijk series, films, programma’s die ik dan zelf selecteer op een eigen moment. En dat hoeft niemand te zien. Ben ik mijn hele leven een racist geweest? Heb ik mijn hele leven mensen die er anders uitzien, beledigd, gediscrimineerd? Omdat ik toevallig van het Sinterklaasfeest houd en vind dat daar een Zwarte Piet bij hoort?
De wereld verandert, ik houd dat niet tegen. Tradities veranderen: dat leert de geschiedenis. Maar ik zie ook normen en waarden veranderen. Angstig is het te zien hoe mensen op elkaar reageren. Zwarte Piet. Niet normaal. Het gesprek in de bus tussen de drie bejaarden ging over de jeugd van tegenwoordig. Ze kunnen niet meer hoofdrekenen, zo had een van hen de avond daarvoor gemerkt bij het klaverjassen. Dat leren ze niet meer.
Het ergste van alles waren die telefoons. Daar kijken ze de hele dag op. Niet normaal. Vooral meisjes. “Wij hebben geeneens een computer. Niet nodig. Ik doe alles met pen op papier”. Mooi gesprek in een bus van Rijswijk naar Den Haag. Grauwe lucht. Een gevoel dat de kachel aan moet. Jas aan als we naar buiten gaan. Licht brandt. Kaarsje aan. We zetten thee en drinken koffie met koekjes erbij. Vallen er blaadjes van de bomen? Regent het? Waar komt de wind vandaan vandaag?
Zomer 2014 was mooi, lang en warm. Maar als een duvel uit een doosje kijkt de herfst over de rand van augustus. Heel langzaam aan drijft de zomer het land uit. T-shirtjes worden truien. Mis de zomer nu al. Lazy on a Sunday afternoon, zong Freddy Mercury. Mooi liedje. Niet helemaal van toepassing vandaag. Eerst lunch thuis met oma en opa. En dan vanavond een etentje met gezinnetje. Samen. Gezellig.
Dinsdagochtend vertrekt Babette heel vroeg naar Spanje. Voor drie maanden stage. Haar oudere zussen zijn haar voorgegaan. Nu is de benjamin aan de beurt. Kleine meisjes worden groot en pappa moet daar wel aan wennen. Veel plezier Babette! Een vader die op stap gaat met zijn drie dochters. Lunchen & winkelen. Dat doet een vader niet gauw. Toen ze kleiner waren ging ik met ze zwemmen, wandelen of naar de handbal. En meestal niet met drie tegelijk. Maar tijden veranderen.
De meisjes zijn meiden geworden. Dames in de dop. En deze keer namen zij mij – hun pappa – mee. Om gezellig te lunchen en een mooi cadeau voor hem te kopen. Was nog voor Vaderdag. Geweldig. Wat een prachtmeiden. Ik las een mooi antwoord op de vraag: waar heb je een hekel aan. Het antwoord: aan mensen die zo vreselijk zeuren over zaken waar ze eigenlijk zelf helemaal geen last van hebben. Ik vond dat wel een mooie. Hij gaf als voorbeeld: zeiken over hoge salarissen van topfunctionarissen. Zit wat in.
Ik ben erg van het positieve, niet teveel mekkeren en zo min mogelijk negatief zijn. Maar ook ik betrap me er op, dat ik soms zeur. Over niets. Onnodig. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |