Je hoeft het niet altijd met iemand eens te zijn, om toch gewoon naar hem (of haar) te luisteren, zonder direct te gaan roeptoeteren wat er allemaal niet zou deugen aan het verhaal en de presentatie. Luister, verwerk en doe er mee wat je wilt.
December beginnen we met een mooi verhaal van Jan Terlouw. Ooit in één adem zijn boek Oorlogswinter uitgelezen. Later op hem gestemd, tijdens mijn studie Oorlogswinter bestudeerd en hem na zijn terugtreden uit de actieve politiek altijd wel blijven volgen. Omdat het een man is die ik vertrouw, die oprecht is en een verhaal heeft.
Je hoeft het niet altijd met iemand eens te zijn, om toch gewoon naar hem (of haar) te luisteren, zonder direct te gaan roeptoeteren wat er allemaal niet zou deugen aan het verhaal en de presentatie. Luister, verwerk en doe er mee wat je wilt.
0 Reacties
Wat een gedoe, bij ADO. Babylonische spraakverwarringen, onduidelijke afspraken, geen toezicht, leiding die te ver weg zit, geld te kort, geld verkeerd besteed, goede directeur, te weinig directeuren. Van gemeente tot eigenaar, van directie tot aandeelhouders, iedereen buitelt over elkaar heen. Zonder dat er overzicht lijkt te zijn.
Ik denk dat we het voetbal een beetje te ingewikkeld hebben gemaakt. Toe maar jongens. Nog een politieke partij. Alsof we daar de problemen mee oplossen. Het noemt zich Nieuwe Wegen en ze gaan het allemaal helemaal anders doen. Iedereen mag meepraten. De mens komt centraal te staan, de partij kent geen leden en daar gaan ze 20 tot 30 zetels mee halen.
Als u bij bent gekomen van het lachen, is het toch om te janken. Herman Pleij legt op duidelijke wijze uit waar de traditie van Sinterklaas vandaan komt. Hij heeft het over rituelen, vastigheden, ventielfeesten en vooral ook over identiteit. Hij duidt ons Nederlanders. Dat we van de handel leven, dat we polderen en leven van compromissen, dat we niet van gezag houden. Hij vertelt met veel humor tijdens het Grote Sinterklaas College.
Maar hij vertelt vooral dat het wel goed komt met Sinterklaas en Zwarte Piet. Als we maar wat geduld hebben. Wanneer mijn moeder mij vroeger, lang geleden dus, naar de winkel stuurde voor een pak thee of pak koffie, dan wist ik wat ik moest halen. Thee zat in een groen doosje van Pickwick. Koffie in een rood pak van Douwe Egberts. Je kon een kind om een boodschap sturen, omdat je wist dat hij of zij met het juiste product thuis zo komen.
Ik sta in de supermarkt voor het schap met de thee. Ik zoek iets met jasmijn. Het kost mij vijf minuten voor ik een doosje gevonden heb. En ik weet nog niet of dat wel het juiste doosje was. Ik heb niet zoveel met hiphop muziek. Soms raakt het me, soms vind ik het lekker klinken, maar ik volg het niet. Kan ook meestal niet verstaan wat ze zingen. Is het mijn ouder worden? Of is het gewoon mijn smaak, mijn gevoel? Muziek is toch vooral je laten mee glijden in je emotie.
En dan kan hiphop verrassen. Zoals Postmen op het Songbirdfestival in Rotterdam. Wat een gaaf en energiek optreden. De muziek raakte mij. Vond ik mooi om te ervaren. Het wordt koud. Ik voelde het vanmorgen tijdens het wandelen met Moos. Een guur windje. De jas dus wat hoger dicht geritst en handschoenen aan. Wel lekker, eventjes koud. Graag wel met een blauwe lucht, winterzonnetje, witte daken, maar schone wegen.
Dit weekend maar eens lekker soep maken. Wintersoep. De jongen die bij ons in de buurt de pakjes bezorgt, zeg maar de NLPostPiet, is een aardige gast. Hij loopt wat voorover op zijn tenen, is altijd gehaast, maar ook altijd vriendelijk. Hij kent mij. "Meneer van Arem!", riep hij een keer toen hij mij zag wandelen met de hond. Hij is Feyenoordfan. Ik wenste hem gisteravond veel geluk. "Ik hoop dat we winnen, anders ben ik veel geld kwijt."
Feyenoord verloor van Manchester United met 4-0. Ik denk dat hij voorlopig nog wel bij ons de pakjes komt bezorgen. Leef ik nou echt in een wereld van ik tegen jij? Van wij tegen hen? Van argwaan, scepsis, wantrouwen? Zelfs onze parlementariërs gedragen zich beschamend. Wantrouwen elkaar, de rechterlijke macht, de uitvoerende instanties. Op social media maken we elkaar uit voor rotte vis of erger. Ik voel mij soms niet meer thuis in dit land.
Ik heb gisteren de uitzending gezien waarin Obama aan 21 Amerikanen de Medal of Freedom uitreikt, de hoogste onderscheiding die een Amerikaanse burger kan ontvangen. De uitzending duurt een uur, maar ik vind het de moeite waard. Van die man en zijn woorden, zijn keuzes, houd ik hoop. Op een wereld waarin we met elkaar het beste uit elkaar halen. Een stampvolle wachtkamer. Ik heb nummer 74 en nummer 30 is aan de beurt. Langzaam aan tel ik door. Ik volg de nummers op het bord. Af en toe blijkt iemand niet te hebben willen wachten. Geen zin, geen tijd. Ik heb ook geen zin, en weinig tijd, maar het moet.
Het is druk, zeg ik tegen de laborante. Ze prikt in mijn arm en zegt: "Lekker toch. Gaat de tijd lekker snel." |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |