Ik trek het door. Laten we vooral genieten van de dingen die goed gaan en niet zo zeuren over de dingen die fout gaan.
De wachtkamer zit al aardig vol. Allemaal bloedprikkers. En mensen die hun urine komen inleveren. Bij een meneer was het potje onderweg open gegaan. Natte jas. Hij moest er zelf hartelijk om lachen. Kijk, dacht ik. Dat is de goede insteek.
Ik trek het door. Laten we vooral genieten van de dingen die goed gaan en niet zo zeuren over de dingen die fout gaan.
0 Reacties
De maan hangt als een lamp aan de hemel. Ik kijk omhoog. De hond niet. Die loopt door, snuffelt aan palen en tilt hier en daar zijn pootje op. Hij is zich van geen maan bewust. Laat staan dat hij weet dat de maan straks rood zal kleuren.
Maandag. Komt na Zondag. “Of ik de wekker ook ga zetten”, vraagt een buurman. Dacht het niet. Het is morgen weer vroeg Dinsdag. 21.1 kilometers trekken onder mij door. De klinkers in de stad, het asfalt op de toegangswegen, het onverharde pad dat het bos met de duinen verbindt. Ik ren langs winkels en villa’s. Door mensenhagen en door duinlandschap. Soms in de felle zon, vaak in een milde schaduw.
De klok tikt door en mijn voeten staken niet. De tijd is mooi, maar niet zo mooi als de race zelf. De duinen rondom Den Haag zijn prachtig. Zachtgroen en geel. Het zand schuurt er in stille tinten tegenaan. De zee gaat van groen, naar grijs, naar blauw. Met witte kopjes op de golven. De lucht is strakblauw, de wolken wit met donkere regenzakken eronder.
We fietsen tegen het windje in. We praten en genieten na van een mooie lunch in de strandtent op palen. Heerlijke zaterdag. De zon schijnt, terwijl de blaadjes aan de bomen kleuren en heel voorzichtig gaan vallen. Dat zijn prettige herfstdagen. Ik loop tijdens een korte pauze een blokje rond. Spiertjes soepel houden, de rug even rechten.
De blaadjes liggen als een schilderijtje op straat en ik stap er vrolijk overheen. Van mij mag de herfst altijd zo zijn. Wat zijn ziekenhuizen toch groot. Bij de ingang staan grote borden met richting aanwijzingen. Volg de gele strepen, volg de bordjes en je komt op de plaats van bestemming. Zo ook vandaag. De arts in kwestie is een fijne vent. Helder, vriendelijk en deskundig. Zo lijkt het.
Bij het parkeren kregen we het advies van de chauffeur van de betonmolen auto om ergens anders te gaan staan. “Ze moeten hier draaien en dan letten ze echt niet op jouw auto.” Miele, er is geen betere. Die is er vroeger bij mij wel ingeramd. Net als Heerlijk Helder Heineken. Of die margarine met dat ‘Geen cent te veel hoor!’. Vandaag ben ik bij Miele. Zit in Vianen, midden in het land. Een heel centrum met zalen en een koffiecorner. En ook een showroom. We vragen ons trouwens af waarom wasmachines zo onhandelbaar te vervoeren zijn. Kunnen ze daar niet iets op verzinnen? Hier klikken om te bewerken.
Een dag met een long-time-no-see vriend. Of goede kennis. Of tenminste: iemand met wie ik een klik heb, maar die ik maar af en toe zie en spreek. Lekker op een terras met een heerlijk broodje en een glas verse jus d’orange. Even bijpraten.
Tussendoor belt zijn zieke zoontje met de vraag hoe de tv werkt. Pappa adviseert de jongen even lekker te gaan slapen. Wij babbelen verder. Aanstaande zondag ren ik een 1/2e marathon. Waarom eigenlijk? Waarom lopen we zulke afstanden? Is dat wel gezond? Het antwoord is niet eenvoudig. Tuurlijk, bewegen is goed voor lichaam en geest. Maar het leidt ook tot blessures en slijtage.
Belangrijkste is dat ik het lekker vind en me er echt goed bij voel. En een doel zetten en halen, ook dat is zo heerlijk. Het rundvlees snijd ik in dobbelstenen. De uien in ringen. Peper en zout over het vlees en boter met olie in de pan. Dan het vlees erbij. Aanbraden tot het bruin is. Dan de uien toevoegen, de kruiden, de tomatenpuree en wat water. Het vuur laag voor de rest van de middag. Deksel op de pan.
Straks nog paprika en champignons en dan een nacht in de koelkast. Morgen met rode kool. Goulash. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |