Wat een heerlijke film: Perfetti Sconoscuiti. Een groep vrienden komt bij elkaar voor een etentje. Ze besluiten hun telefoons op tafel te leggen en alle berichten en gesprekken met elkaar te delen. Ze hebben immers geen geheimen voor elkaar. Of toch wel?
We zijn gek op dit soort films. Deze ook met goede vrienden bezocht, na eerst een heerlijk etentje. De telefoons bleven in de zakken. De sportbijlage van de krant, het AD, loopt over van voetbal. Van wedstrijden die nog gespeeld moeten gaan worden, nota bene. De andere sporten staan er te bescheiden bij, op de laatste pagina's. Terwijl daar veel mooi, interessant, waardevol nieuws te halen is.
Ik eis een uitgebreid verhaal met en over Maartje Paumen. Een topsporter die meer gepresteerd heeft en harder gewerkt heeft en meer 'ballen' heeft dan de meeste sterprofvoetballers die op de eerste pagina's genoemd worden. Ik blijf er mee worstelen. Vrijheid van meningsuiting. Is mij te breed, te vaag. Kaderen en begrenzen is lastig, moet ook niet te strak. Maar alles maar kunnen zeggen. Of je nu een 'gewoon' iemand bent of een parlementariër gaat mij te ver. Je hebt de plicht om eerst na te denken.
Het wordt al helemaal ingewikkeld als iemand - terwijl ons rechtssysteem zoekt naar die grens - roept dat dat systeem bevooroordeeld is en derhalve niet deugt. Het wordt er allemaal niet beter op. Zucht ik en realiseer mij dat dit misschien wel een enorme dooddoenerige generalisatie is. Het gaat deze week veel over gewone mensen. Die moeten meer op de televisie. We moeten horen wat gewone vinden. We moeten weten wie het zijn, wat zijn denken, waar ze wonen, hoe ze leven, waar ze naar toe willen. Want bij Pauw en Matthijs zien we ze niet, maar ze stemmen ineens wel allemaal op mensen waarvan andere mensen weer vinden dat die liever niet zoveel stemmen zouden krijgen. Zoals in de VS.
Gewone mensen. Maar die bestaan toch helemaal niet? Keelpijn. Naaldjes die prikken bij het slikken. Dat wordt dus thee met honing en een keeltabletje om lekker op te zuigen. Ik heb wel eens gelezen dat keelpijn een uiting is van veranderingen in het lichaam. Dat er van alles in je lijf gebeurt en dat dat samenkomt in je keel.
Ik ben benieuwd en wacht maar rustig af. Met een kopje thee met honing. Het zijn de weken en dagen waarop de politieke partijen hun verkiezingsprogramma's bekend maken en de lijsten met kandidaten presenteren. Iedere partij doet haar best om er uit te springen. Veel beloven, verwachtingen creeeren en bijzondere namen op de lijsten.
Intussen zie ik door de bomen het bos niet meer. Het is net als met telefoonabonnementen: niet te vergelijken en altijd het gevoel dat je bedonderd wordt. Mijn oom heeft het verhaal van onze familie - van mijn moeders kant - opgeschreven. Geen geschiedenis, maar verhalen van, uit, over de familie. Van het midden in de negentiende eeuw tot 1974, het jaar van overlijden van zijn moeder, mijn oma. We waren er allemaal, om het boek van 250 pagina's, te krijgen.
Familie is iets bijzonders. Elkaar bijna nooit zien en toch samen 'iets' hebben. Ik zie kinderen langs de deuren gaan. Ze zingen over koeien met staarten. Ze dragen lampjes en krijgen snoep of fruit. Moeders en vaders lopen met de kleintjes mee. Sint Maarten. In het zuiden is de opmaat naar het Carnaval begonnen. Feest en foklore. Op de televisie doet Jesse Klaver een oproep voor één nationale feestdag. 5 mei?
De Calvinisten zitten thuis op de bank. Met koffie en een speculaasje. Moet dat nou allemaal? |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |