Al zeven jaar komen we zo’n vier keer per jaar bij elkaar om van het leven te genieten. Het zijn momenten die ik voor geen goud zou willen missen.
Het huisje staat in een uithoek van de Kroondomeinen. De weg er naartoe – in het donker, het is tegen de avond – slingert door het bos. Ik volg de achterlichten van mijn voorganger. Daar brandt licht. We zijn er. Met 10 mannen een avond, nacht, ochtend. Koken, lachen, eten, drinken, praten.
Al zeven jaar komen we zo’n vier keer per jaar bij elkaar om van het leven te genieten. Het zijn momenten die ik voor geen goud zou willen missen.
0 Reacties
De foto in de krant leidt tot discussie. Een man, in zijn blote kont, wordt afgevoerd door een heel peleton agenten. Ergens bij Parijs. Kan dit wel, zo’n foto? Is het handig, slim, verstandig, nodig? Wat bereik je er mee? Bij ons, bij de andere partij? Kan de berichtgeving niet anders?
Media doen bewust en onbewust mee aan de beeldvorming en de daaruit voortvloeiende meningsvorming. Boeiende, maar lastige discussie, zo merk ik. Ik loop naar het Kurhaus. Ingepakt door restaurants en witte appartementen. En nu in de winter met een ijsbaan voor de deur. Het Kurhaus is uit beeld. Dat is het bij mij al heel lang. Ik weet nog dat het vrij stond, met een fontein op het plein voor de deur.
Tijden veranderen. Mensen en gebouwen veranderen. Herinneringen blijven en we koesteren nostalgie. Maar ik merk dat ook de nostalgie bij het Kurhaus uit het zicht is geraakt. Jammer. De nieuwe single van Coldplay. Adventure of a liftime. Ik vind het een lekker plaatje. Vriend van mij vindt het nummer wat te makkelijk. Klopt. Het is niet complex, niet ingewikkeld. Het is een nummer dat zich direct in je hoofd nestelt en blijft hangen.
Ik ben wel een fan van Coldplay. Soms is het namelijk heerlijk als iets blijft hangen. Vorige week ging er in Libanon een bom af. 43 doden, meer dan 200 gewonden. Het was de zoveelste daar in korte tijd, in jaren. Ik praat vanmorgen met een Pakistaanse jongen. Wat in Parijs gebeurd is, gebeurt in zijn homeland wekelijks, zo niet dagelijks. Terreur op iedere staathoek. We horen er weinig over. Te weinig?
Een minuut stilte voor Parijs. Terecht. Maar het geweld houdt niet op aan grenzen. De aarde is één. Laten we dat nooit uit het oog verliezen. Daarom, zoals mijn lief vandaag zei: Een minuut stilte voor alle slachtoffers in de wereld van extremisme! Zeven heuvels. Op en af. De wind waait, soms in de rug, soms van opzij. Het gaat een beetje regenen. Ik ben niet alleen. Met duizenden rennen we Nijmegen uit. Over paden en lanen, over wegen en stoepen. Door straten en wijken, langs bomen en grasland. Dan gloort de finish. De 15km zitten er op.
De medaille glimt, het bier smaakt heerlijk. Een voldaan gevoel. Genoten van de prestatie en het plezier. Als de liefde niet bestond
Als de liefde niet bestond Zullen ze stilstaan, de rivieren En de vogels en de dieren Als de liefde niet bestond Als de liefde niet bestond Zou het strand de zee verlaten Ze hebben niets meer te bepraten Als de liefde niet bestond Als de liefde niet bestond Zou de maan niet langer lichten Geen dichter zou meer dichten Als de liefde niet bestond Nergens zouden bloemen staan En de aarde zou verkleuren Overal gesloten deuren En de klok zou niet meer slaan Als de liefde niet bestond Dan was de hele vrijerij bedorven De wereld was gauw uitgestoven Als de liefde niet bestond Als de liefde niet bestond Zou de zon niet langer stralen De wind zou niet meer ademhalen Als de liefde niet bestond Geen appel zou meer rijpen Zoals eens in het paradijs Als wij elkaar niet meer begrijpen Dan is de wereld koud als ijs Ik zou sterven van de kou En m'n adem zou bevriezen Als ik je liefde zou verliezen Er is geen liefde zonder jou Toon Hermans (1916-2000) Als hij nog had geleefd, dan was mijn vader vandaag 85 jaar geworden. Maar helaas, zijn leven stopte bij 60. Bizar jong eigenlijk. 60 jaar. In mijn kennissenkring ken ik al de nodige 60ers. En nog acht jaar, dan ben ik ook 60. Voor mijn gevoel heb ik nog wel een jaar of 25 nodig om uit het leven te halen wat er in zit.
13 november. Voor mij een dag om even bij het leven en bij de dood stil te staan. 25.000 studenten. De Haagse Hogeschool heeft 25.000 studenten. Vandaag ben ik de HHS. Voor een seminar over nieuwe business modellen en de nieuwe economie. Het verhaal van Ronald van den Hoff, founder van Seat2meet is boeiend. De workshops aardig maar niet overtuigend.
Ik dwaal door het gebouw en denk: te groot, te veel, te kolossaal, te ver van het onderwijs en het leren. De 11e van de 11e. Prins Carnaval wordt vandaag gekozen en Sint Maarten wordt gevierd. Dat betekent kinderen langs de deuren en veel liedjes over koeien en staarten. Ik zal wat voor die snoetjes in huis halen: mandarijnen. Geen snoep dit keer. Gewoon gezond en toch lekker.
Ik begrijp eigenlijk niet waarom wij hier in Den Haag ook Sint Maarten vieren. Ik kan mij dat van vroeger niet herinneren. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |