Ik ben altijd verbonden gebleven. Vrienden aan overgehouden. Spreek nog oud-leraren. Het AC staat nu in het nieuws. Vanwege een mogelijke sluiting. Nog 2 jaar, dan bestaat het AC 100 jaar. Open blijven dus!
Ik heb op het AC gezeten. Met veel plezier. Van ‘76 tot en met ‘82. Was een mooie tijd, een prachtige school met goed onderwijs, leuke mensen. Ik heb nog les gehad van paters, in de traditie van de Jezuïeten. En daar was niets verkeerds aan.
Ik ben altijd verbonden gebleven. Vrienden aan overgehouden. Spreek nog oud-leraren. Het AC staat nu in het nieuws. Vanwege een mogelijke sluiting. Nog 2 jaar, dan bestaat het AC 100 jaar. Open blijven dus!
0 Reacties
Ik vind tegeltjeswijsheid leuk. Soms zijn het enorme clichés die op die tegels staan, maar vaak zijn het toch boodschappen om even over na te denken. Zo kwam ik van de week deze tegen. Die hing groot op een muur bij een – succesvolle – ondernemer:
Voor de wind geeft vaart, tegenwind maakt sterker. Ik begrijp dit wel. Leer van je tegenslagen, loop niet weg voor problemen. Waarheden als koeien, waar je soms met je neus op gedrukt moet worden. De Sint is in het land, de Kerstman onderweg. De tijd van cadeautjes. Voor veel mensen betekent dat achter de pc kruipen en surfend door webshops de wensen in huis halen. Koppie thee erbij, koekje en klikken maar. Makkelijk.
Deed ik steeds meer, inkopen online. Maar ik laat dat los. Ik ga steeds meer naar de winkel. Vind ik toch leuker, makkelijker, sneller. En zo houden we ook de winkels overeind en in de straten. Dat is mij wel wat waard. We zijn altijd en overall bereikbaar en online. Kijk om je heen. Al fietsend, winkelend, wandelend kijken we op onze smartphones. Kinderen thuis op de bank blieben voortdurend. Soms is dat 24/7 online zijn vreselijk. Soms is het handig dat je mensen snel kunt bereiken.
Ik sta op een toilet mijn handen te wassen. Er klinkt een ringtone in een wc. “Hé Sjoerd, met mij. Mag ik je zo terugbellen. Ik ben nu iets heel belangrijks aan het afronden.” Het gaat heel veel over tolerantie, verdraagzaamheid, respect, vandaag de dag. Of juist over het ontbreken ervan. Ik zie en hoor over korte lontjes, bedreigingen. De individualisering in onze maatschappij neemt groteske vormen aan. Bij veel mensen staat IK centraal en wee je gebeente als je aan die IK komt.
Ooit hoorde iedereen bij iets. Dat noemden we verzuiling. Dat hebben we los gelaten. Nu hoort iedereen nergens meer bij. Of wel? De auto stuitert. Via omleidingen ben ik op weg naar Stompwijk. Zondagmorgen, 10.00 uur. Grauw en regen. De lange klinkerweg naar het dorp is eindeloos. In de verte gloort het dorp. De kerktoren is het baken waarop ik koers.
Over het veld hangt de lucht van koeienmest. Nog steeds regen. De veteranen van Graaf Willem II – Vac doen hun best. Voetbal in de marge. Veel lachen, af en toe een pijntje. De spitsen zijn op dreef. De keepers niet. 7-7. Het is zaterdag. De stad is grijs. Een wolkendek hangt over Den Haag. Het regent al de hele dag. Niet hard, miezer. De straten zijn nat. Binnen branden lampjes, kaarsen. Het is herfst, het begint heel langzaam aan te winteren. Sinterklaastijd. Hij komt vandaag aan.
Zo mooi gezicht: uit de huizen komen kindertjes. Pietenmutsen op, zwarte vegen op de wangen. Een pofbroek of een mijter op. Gespannen gezichtjes. Sinterklaas komt vandaag. Straks is ze weer thuis. Na maanden Spanje. Ze wil wel naar huis, maar ze wil ook niet naar huis. Ze had het daar heerlijk. Eigen leven, mooi weer, leuke nieuwe vrienden. Het voelde voor haar als een nieuwe start. En nu dus terug naar de oude werkelijkheid.
Ze is gegroeid. Mooi mens en ik kan niet wachten haar weer in mijn armen te sluiten. Om haar vervolgens met een lichte duw weer haar eigen weg op te sturen. Vangen, loslaten. Lot van een vader. Onze hond, Moos, is een klein, wollig beestje. Hij houdt erg van slapen, maar wandelt ook graag. Een hond van de klok. Zijn gedrag volgt zijn ingebouwde uurwerk tot op de minuut. Eten, wandelen, Moos weet precies wanneer het tijd voor wat is. In de morgen is hij wat passief. In de late middag en vroege avond is hij lekker bezig.
In de herfst vindt Moos het helemaal leuk om door de bladeren te struinen. Neus erin en lekker ruiken en scharrelen. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |