Ik ben een jongen van de herfst. Ik blijf het herhalen.
De ochtend start met een wandeling met Moos. En dit is een heerlijk jaargetijde om in de ochtend te wandelen. Frissig, mistig, herfstig. Langzaamaan krijg je trek in een wat dikkere jas, in thee en speculaas. In pompoensoep en warm stokbrood.
Ik ben een jongen van de herfst. Ik blijf het herhalen.
0 Reacties
Soms krijg je een bijzonder bericht. Zoals vandaag. Ik ga de inhoud niet delen. is privé. Maar het gevoel dat je iets leest en dat je hoofd even op hol brengt, dat herkent iedereen wel. Geen idee ook wat de consequenties van dat bericht zullen zijn.
Eerst maar verwerken. De kranten staan bol van Feyenoord. Tsjonge jonge. De club wint een paar keer, zonder overigens heel goed te voetballen, en de Coolsingel stroomt al weer vol. Wat is dat toch met die club? Opportunisme pur sang. Club vol van sentiment. Soms leuk, soms erg vermoeiend.
Ik ben niet zo meer van het voetbal. Zeker niet op maandagochtend als alles wordt herkauwd in de krant. Ik volg Eva Jinek op donderdagavond met haar programma De Verenigde Staten van Eva. Vermakelijk programma. Interessant en onderhoudend. Maar soms iets teveel Eva. Ik kijk op zondagavond naar Droomland Amerika, van Eelco Bosch van Rosenthal. Inhoudelijk sterker, meer journalistiek. En ook erg onderhoudend.
Mooie programma's uit en over een bijzonder land. Ken je dat gevoel. Je bent ergens en het is er gezellig. Lekkere drankjes, goede muziek, toffe sfeer. Maar toch...toch voel je je niet helemaal op je gemak. Je ziet dat je duidelijk net wat ouder bent. Hip genoeg naar je eigen maatstaven en niemand kijkt je weg, maar toch.
Dat heb je wel eens. Ik loop 's avonds laat door Scheveningen. Van de Badhuisweg binnendoor richting de haven. Door kleine straatjes, langs de Oude Kerk in de Keizerstraat en via het Dr. de Visserplein. Het is er schoon en rustig. Hier en daar zitten mensen voor de tv. Mooi dorp. Scheveningen.
In de haven klinkt muziek. Jazz in de Haven. We lopen door de gangen van het ziekenhuis. Waar we al een aantal malen doorheen zijn gewandeld. We wachten. Binnen bij de dokter bespreken we een datum en de voortgang. Daarna gaan we naar anesthesie. Een vragenlijst en een aantal tips verder en we mogen weer gaan.
Nog een paar weken. De nieuwe donorwet is door de Tweede Kamer. Met samengeknepen billen, zo verliep de stemming. Eén kamerlid, tegenstemmer, was gestrand in het OV. Sufferd, maar ik ben er blij om. Want ik ben voor deze wet. Dat die wet er ook daadwerkelijk komt, hangt nog af van de stemming in de Eerste Kamer.
Ik ken mensen die op een donor wachten. Komt die er niet, dan gaat hun kwaliteit van leven er snel op achteruit - en die kwaliteit is al slecht - en/of het einde van hun leven komt snel in zicht. Waarom wel iemand opereren, maar waarom niet na jouw dood iemand helpen? Is toch heel eenvoudig. Ik hoop op de wijsheid van de seniore senatoren. Zo dan. 30 graden. En meer. Binnen houden we het nauwelijks koel, op de fiets zweet ik me kapot, in de auto loeit de airco. Mussen vallen van het dak. Mijn pc loeit als een dolle. De ventilator krijgt het apparaat nauwelijks meer gekoeld.
Ik doe de pc uit, ga naar een borrelbijeenkomst op De Pier en drinkt gezellig wat biertjes. Laat het leven maar even zijn gang gaan. Carpe diem. Zaterdag gaat het weer regenen. Ze zit twee banken van mij vandaan, in de Intercity naar Utrecht. Fout bloemetjesjurkje, sandalen en te kort geknipt haar. Ze is door de telefoon in gesprek met een collega. Ze praat te veel, te hard. Ik vermoed dat ze bij een gemeente of provincie werkt. Veel ambtelijke taal over procedures, subsidieregelingen, budgetverschuivingen. Ze is ontevreden over van alles en nog wat.
Het was geen stiltecoupé, maar wat bezielt mensen toch om in de trein, in het bijzijn van andere reizigers, je zo te profileren. Erg suf. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |