Ik zie de pluspunten, maar laten we het menselijk aspect niet uit het oog verliezen.
Robotica, domotica, het zijn de woorden van vandaag voor de toekomst. De techniek maakt meer en meer deel uit van ons dagelijks leven. Stofzuigers en grasmaaiers die zelf aan het werk gaan. Intelligente thermostaten aan de muur en de muziek in huis bedienen we vanuit onze smartphone.
Ik zie de pluspunten, maar laten we het menselijk aspect niet uit het oog verliezen.
0 Reacties
Of ik een vluchteling in huis zou nemen? Ik denk er wel over na, maar ik ga het niet doen. Ik weet niet goed waarom, maar ik denk dat ik net niet barmhartig genoeg ben. Ik wil graag geven, geld of spullen. Ik zou ook willen helpen. Of voor gezelschap zorgen. Maar in huis halen, dat doe ik niet.
En u? Zou u het doen? Waarom wel, of niet? Ik ben wel benieuwd naar beweegredenen. Mensen bestellen massaal kaartjes om de Oranjezaal in Paleis Huis ten Bosch te mogen bekijken. De kaartjes zijn gratis en in een mum van tijd zijn ze vergeven. Dat wordt dus een drukke boel daar in het Haagse Bos. Niet dus. De vrijblijvendheid van een gratis kaartje doet een hoop mensen wegblijven. Het Paleis ontvangt minder bezoekers dan er kaarten zijn verkocht.
De mens is een voyeur, wil graag zien hoe de koningin er bij heeft gezeten. Maar we zijn wel rare mensen. Deze dag was een dag bij mijn oom. Ik heb of had veel familie, maar het contact is grotendeels verdwenen. Vind ik in veel gevallen niet erg. Maar deze oom, mijn peetoom, is mij dierbaar. Wij zien en spreken elkaar regelmatig en toch te weinig. Jammer. Gaan we wat aan doen, zeggen we altijd.
Deze dag was een dag bij mijn oom. Goed bijgepraat, gelachen en serieuze noten gekraakt. Een mooie dag. Dagblok 257. 257 is een bijzonder nummer. Niet omdat 2 plus 5 opgeteld 7 is. Maar mijn ouderlijk huis had nummer 257. In het Haagse Statenkwartier. De Van Aerssenstraat. 257. Het huis met de lichtgele baksteen. Dat vergeet je nooit. Zit gebakken in je geheugen. Knappe jongen die dat er uit krijgt.
Net als ons telefoonnummer thuis. Vijfvierzevennegeneentwee. Ik kijk niet zoveel voetbal, maar af en toe kruip ik voor de buis voor een spannend potje. Zoals gisteravond. IJsland thuis. Robben was weer fit, de staf was nieuw en we hadden er allemaal zin in. Ook ik. Toen kwam de wedstrijd.
Fout op fout. Pech op pech. Wat ik vooral ernstig vond, was de coaching. Ervaren voetballers blijken toch niet de beste coaches te zijn. Een link. Want soms vind je zelf de woorden niet.
http://www.nrc.nl/hoofdredacteur/2015/09/02/het-hele-verhaal-van-het-vluchtelingendrama-in-een-verschrikkelijke-foto/ Deze week veel informatie gelezen en geluisterd over het onderzoek onder leraren, schoolbesturen en anderen over de stand van zaken in het passend onderwijs. Met de vernietegende conclusie dat het niet werkt. Dat passend onderwijs de kinderen (en leraren) geen goeds brengt. Dat het gewoon een bezuinigingsmaatregel is.
Maar de regering zwijgt en doet niets. Beschamend. Ik ben een jongen van de herfst. Van de dauw in de ochtenden, niet te warm, langzaam opkomende zon. Van rode luchten en frisse briesjes. Van motregen en paddenstoelen. Van pompoensoep, geroosterd vlees en de wind door je haren. Van de ene dag storm en de andere dag met dikke trui op het terras.
De herfst is zo’n beetje wel begonnen en ik vind het niet erg. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |