Interesse? Kom ook een keer! PictureThis Den Haag.
Het kost tijd, soms veel tijd, maar altijd is het weer leuk en inspirerend om mee bezig te zijn: PictureThis Den Haag. Vandaag hebben we aflevering 8. Met een verhaal over Gerard Fieret, met de jonge fotograaf Thomas Nondh Jansen en met een verhaal uit de oude doos: kleurenfoto's uit de tijd van WO II. Buiten is het warm, en dat weerhoudt mensen te komen. Toch is de zaal weer goed gevuld.
Interesse? Kom ook een keer! PictureThis Den Haag.
0 Reacties
De hond hinkelt op drie poten. Linksachter doet het beentje het niet meer goed. Bij een sprong is hij verkeerd terecht gekomen. Zijn kruisbandje is kapot. Hij lijkt geen pijn te hebben. Hij hobbelt door het huis, tilt zijn pootje op straat nog netjes op en hij springt via de bank richting vensterbank.
Donderdag gaan ze hem opereren en krijgt ons ventje een mooi nieuw kruisbandje. Fijn. Ik heb een afspraak in het stadhuis van Den Haag. Markant gebouw. Hoog. Ik wankel over de loopbrug. Het gesprek verloopt goed. Ik krijg veel relevante en positieve informatie. Prettige tafelgenoot. Zelfs de koffie is goed en het uitzicht vanaf de 11e etage bijzonder. Het blijft cool om hoog boven de stad te staan en rond te kijken.
Mijn fiets haal ik op in de gratis Biesiklette. Ik fiets op mijn gemakje naar huis. Het is bloedheet. Maar Den Haag zucht niet. Mussen.
Je ziet ze niet meer. Ook hier niet. In Drenthe. Wel koolmeesjes. Die zijn alom. Het is bloedheet. De mussen zullen allemaal wel van het dak gevallen zijn. Ik zal eens rondkijken. Ik zou weer meer boeken willen lezen. Ik kom er te weinig aan toe. Soms, 's avonds in bed een paar bladzijden, voor ik in slaap val. Of soms op een zondagmiddag, dan lees ik wat. Te weinig. Het stapeltje te lezen boeken groeit. Straks, op vakantie in Spanje, zal ik wel een paar verslinden. Nu al zin in.
Vanmiddag even tijd. Masser Brock van Bert Wagendorp ligt in mijn handen. Lekker boek. Maar ook vandaag dommel ik een beetje weg. Zal de leeftijd wel zijn. Ik meld mij 10 minuten te vroeg voor een afspraak in het Haga Ziekenhuis aan de Sportlaan. Voor de Hagenaars: het Rode Kruisziekenhuis. Ik neem plaats in de wachtkamer. De een na de ander wordt geroepen, ik niet. Twintig minuten later dan afgesproken mag ik komen. Ik word in een behandelkamer geplaatst. "De dokter komt zo bij u." Niet dus. "De dokter kijkt nog even mee met een andere patiënt." Okay dan. Ik wacht wel. Een half uur later dan afgesproken, helpt een allervriendelijkste dokter mij.
Waarom mogen artsen wel te laat komen en patiënten niet? Ik vraag het mij soms oprecht af. Het is 06.30 uur als ik een piepje uit mijn telefoon hoor komen. Een appje, met een serieuze vraag. Ik was al wakker - de wekker gaat om 06.15, maar toch. Er was een tijd dat ik dan direct ging antwoorden. Maar ik heb besloten dat niet meer te doen. Ik werk veel en hard, maar ik zie de grenzen opdoemen. 24/7 gaat het leven door, maar ik merk dat ik dat leven weer in duidelijker blokken wil indelen.
Die telefoon met alles er op en er aan, die mag best af en toe even uit de buurt. Niet gezond om 24/7 overal maar direct op te reageren. Waarvan akte. Vandaag gaan de vlaggen uit voor iedereen die geslaagd is voor zijn middelbare school. Tas er aan en laat de kurken maar knallen. Ik kan mij nog heel goed de dag herinneren dat ik hoorde dag ik geslaagd was. 3 juni 1982. Het was die woensdag, net als vandaag, erg mooi weer. En, heel fijn, ik mocht de dag beginnen met mijn rij-examen. Om 09.00 uur in de ochtend. Zo dan. Gelukkig ging dat allemaal goed. Toen ik thuis was afgezet, stond mijn moeder in de deur. Met de vlag, geleend van de buren. Zij had de school (het mooie Aloysiuscollege in Den Haag) al gebeld, want ze was op van de zenuwen en kon niet wachten tot de school mij ging bellen. In tegenstelling tot haar zoon. Twee keer geslaagd op 1 dag. En mijn opa zou die dag jarig zijn geweest. Haar vader. Bijzonder toch?
Ja, dat blijft je altijd bij. Oh ja, natuurlijk flink gevierd die middag. Plop. En de felicitaties aan alle geslaagden! Ik ken Bram Schouw niet persoonlijk, maar ik ken hem wel van het tegenkomen op mijn voetbalclubje. Daar was hij lid en daar waren zijn ouders ook veel. Ik ben een stuk ouder, maar ik weet nog heel goed wie Bram Schouw was en is. Dat laatste komt vooral door de film die hij gemaakt heeft: Broers. Die wil ik graag zien. Het thema spreekt mij erg aan. Al heb ik zelf geen broer.
Op naar het Filmhuis. Altijd leuk. Voor de verkiezingen vangen ze vliegen af, na de verkiezingen zitten ze met de gebakken peren. Onze politici. Keurig in het pak, nette zwarte schoentjes, de haartjes keurig gekamd. Ze spelen het spel en vergeten volgens mij waar het om gaat. Noem het landsbelang. What's in a name. Maar hoe moeilijk kan het nou zijn? Ja, als je je zin wilt en als je alleen maar in discussie gaat en niet in gesprek.
Want laten we eerlijk wezen: die vier mannen verschillen toch nauwelijks van elkaar!? Kom op nou! |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |