Het lukte. Vraag niet hoe. Ik ging tevreden slapen.
Een dag heeft maar 24 uur. Hoe je het ook wendt of keert. 24 uur zitten er in 1 dag. Maar soms, zoals gisteren, lijkt het wel of er 48 uur in gestopt moeten worden. Een agenda vol, het loopt over de schoenen. Het is plannen, wikken en wegen om alles binnen die 24 uur te krijgen.
Het lukte. Vraag niet hoe. Ik ging tevreden slapen.
0 Reacties
"Buiten huilt de wind om het huis", zong Gerard Cox ooit. En Van Kooten en de Bie. Het KNMI heeft het over code geel. Terreurdreiging van de natuur. Moeten we de deuren barricaderen? De gordijnen sluiten en het bad vol water laten lopen? Af en toe buldert de wind. Dreigend.
Ik luister naar Cox en neurie maar zachtjes mee en ik stop in de tochtigste kieren wat papier. Hij maakt zich druk om van alles. Mensen die wandelen bijvoorbeeld, tijdens een hardloopwedstrijd. Of die heel langzaam rennen, te langzaam volgens hem. Die moeten ze allemaal uit de wedstrijd halen. Dat kan toch niet, zo deelt hij iedereen die bij hem in de buurt staat mee.
Wij zitten rustig op een bankje, in afwachting van onze loopmaatjes. Die straks hard of zacht, rennend of wandelend, voorbij komen. De man in de supermarkt roept zijn zoontje. "Wat mot je nou voor op je brood?" De jongen, een jaar of twaalf, te dik, zwart trainingspak en een petje, kijkt zijn vader aan. Chagrijnig antwoordt hij: "Ik hoef niks". Vader neemt daar geen genoegen mee. Hij kent zijn zoon en gooit een stuk of zes huzarenslaatjes in het karretje.
Als ze zijn doorgelopen pak ik er ook een. Lekker. Denk ik. Was er zelf niet opgekomen. Doe je ogen even dicht. Concentreer je. Stel je voor dat je drie jaar lang in een huis woont dat niet het jouwe is. Waar gewerkt wordt. Een andere taal gesproken. Waar je niet uit kunt, durft. Wetend dat je gevangen genomen wordt. Drie jaar lang leef je in een kleine zijkamer. In het begin nog heb je veel aandacht. Maar langzaam aan dooft dat ook.
Ik ben benieuwd wat Julian Assange gaat doen. Weet niet of hij goed of fout is. Maar ik gun hem deze verbanning niet. De moordenaar van Els Borst vraagt het woord. Hij bekent dat hij Els Borst om het leven heeft gebracht. Hij moest het doen. Dat was hem ooit ingefluisterd. Toen hij 7 jaar was. Een goddelijke opdracht. Want zij was verantwoordelijk voor de euthanasiewetgeving in ons land. En dat moest een halt worden toegebracht.
Je bent dus voor het leven en dat uit je door te doden. Zo'n triest verhaal, voor de dader en voor het slachtoffer en hun beider omgeving. Er is gedoe in ombudsmannenland. De grote ombudsman wil dat de kinderombudsman vertrekt. Waarom? Joost mag het weten. Maar ook die weet het niet. De grote ombudsman weet het wel, maar die weigert pertinent iets te zeggen. Ook niet tegen het Jeugdjournaal. Nou, dan ben je een grote jongen. Moet je zien.
Mijn hemel. Wat een enorme sufferd. Doet precies datgene wat hij niet zou moeten doen. Open en helder zijn. Prutser. Ook bij ons stopt iedere week wel 1 keer een busje voor de deur. De jongen stapt uit het busje, belt aan en levert een pakketje af. Soms met een glimlach, soms moeten we een handtekening zetten - op een heel klein schermpje. Soms is het een grote doos, soms een zakje dat net niet door de brievenbus past.
En toch hè. En toch ga ik meer boodschappen doen en winkelen in de winkel zelf. Waarom? Daarom! De krant staat er bijna letterlijk bol van. Het is crisis. Er zijn doodsbedreigingen. Mensen worden belaagd, zouden hun werk niet naar behoren doen. Mensen moeten opk*******. Iedereen valt over elkaar heen om er een zegje over te doen.
Je zou maar voetballer bij Feyenoord zijn. Of welke club dan ook. Of trainer. Of bestuurder. Of supporter. Tsjongejonge. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |