Ik zet mijn fiets weg en ga naar mijn afspraak. 10 minuten later krijg ik een push-bericht: grote drugsbaas in Scheveningen in gearresteerd.
Ik rijd op mijn fiets naar het werk. Door mijn vertrouwde Statenkwartier heen, richting Scheveningen. In de verte hoor ik een sirene. Politie. Ik fiets door. Het is fris buiten. Een druppel aan mijn neus. De sirene komt dichterbij, zit achter mij. Ik fiets door, ben er bijna. De politie auto met sirene stop achter mij. Van voren komt er nog een wagen met toeters en bellen. In de verte hoor ik er meer.
Ik zet mijn fiets weg en ga naar mijn afspraak. 10 minuten later krijg ik een push-bericht: grote drugsbaas in Scheveningen in gearresteerd.
0 Reacties
Ooit was ik best bang voor de tandarts. Ik houd niet van mensen die aan mijn hoofd zitten, ik vind al gauw dat het pijn doet en ik vind het ook zonde van mijn tijd. Maar ja. Als je dan zoals ik een hele tijd niet geweest bent - omdat je bij een tandarts zat die je heel slecht behandelde en daar weg ging en niet direct naar een ander - dan komt er een moment dat je echt weer een keer moet. Want je hebt last en gedoe. Zo gezegd, zo gedaan. En wat ben ik blij. Toptandarts. Goede analyse gebit. Geen gezeur van "oh oh oh, wie heeft hier vroeger aan gezeten". En een goed behandelplan. Te beginnen met een wortelkanaalbehandeling van tweemaal ruim een uur.
Geen centje pijn. Rustig en kordaat geholpen. Ik kan weer met links kauwen en ik ben niet meer bang voor de tandarts. Is dat even leuk! President Obama en zijn vrouw Michelle organiseerden ieder jaar in het Witte House een muziekavond waarin een thema uit de Amerikaanse muziek centraal stond. Zij nodigden voor die avond mensen uit de muziekwereld uit, maar ook medewerkers van het Witte Huis. Avonden to honoure and celebrate the music that shaped America.' Het waren het ook avonden waarop Obama liet zien wat zijn grote kracht was (en is). Ik weet niet of hij technisch en politiek een goede president was, maar het was wel een man die mensen verbond, die positiviteit uitstraalde en
Op Youtube zijn die avonden terug te zien. Dit is een kort stukje van een avond rond Ray Charles. Let op het publiek: van alle rangen en standen, van diverse afkomst, maar allemaal en met elkaar in beweging. Hoe simpel en mooi kan het leven zijn. En dat in het Witte Huis in Washington. Het heerst, zeggen ze. Ik lees het ook in de krant. Het JKZ in Den Haag moet patiënten doorsturen, mede omdat het te druk is vanwege het grote aantal griep (en luchtwegeninfecties) gevallen. Ik ben ook de pineut. Al een kleine week, maar vrijdag viel ik echt om. Snotteren, hoesten, koorts. Ik werd onderdeel van de epidemie.
Het ergste is voorbij. Nog niet helemaal. Zo maar wat sinaasappels uitpersen. We skypen met Babette die in Malaga zit. Ze gaat Spaans leren. We babbelen en keutelen. Het gaat allemaal goed, het weer is wat minder (13/14 graden op dit moment), de omgeving prachtig, de stad mooi, de mensen aardig, het eten lekker, de school aan de overkant. Maandag start ze met haar opleiding.
Na afloop boeken we vliegtuig en appartement. Gaan we zelf eens bij haar kijken. De EK schaatsen is op tv. Geen allroundtoernooi, maar afstanden. En dan ook niet alle afstanden. De 5k voor vrouwen en de 10k voor mannen bijvoorbeeld, staan niet op het programma. Het ziet er wat raar uit. De grote namen ontbreken deels. De Russen zijn er allemaal wel. Die grijpen ieder kansje dat ze nog mogen schaatsen met twee handen aan. Favorieten winnen, onbekende staan op het podium.
Wij hebben er weer een frisse Hollandse ster bij: Esmée Visser. Een nuchtere tante, met enorm rode wangen, hele dunne beentjes, die ontzettend hard en lang kan schaatsen. Bitcoins. Blockchains, cryptogeld. Toverwoorden van vandaag. Heb jij bitcoins? Die vraag heb je vast al eens gehoord. Mijn antwoord is nee. Ik ken wel een paar mensen die ze hebben. Of een stukje bitcoin hebben. En met wat geluk hebben ze nog toegang tot hun bitcoin, want ooit aangeschaft, zijn velen hun inlog en wachtwoord kwijt. En de tool 'wachtwoord vergeten' schijnt in die digitale geldwereld niet te bestaan.
Ik heb geen digigeld. Ik heb zelfs geen spaarrekening, want dat kost me geld. Mijn vermogen zit verborgen in mijn matras en daar slaap ik elke avond heerlijk op. Boef, Eurlings, Trump, Baudet. Het zijn de namen die weer heersen in de media. En ik word er langzamerhand gestoord van. Iedereen die overal maar een - negatieve - mening over heeft en die roeptoetert. Veel negativisme. Ik word er niet vrolijk van. Ik probeer deze onderwerpen te vermijden, maar dat is haast niet te doen.
Gelukkig is vanavond Bureau Sport op tv. Eerst met een sportquiz en daarna met Bureau Korea. Leuk, onderhoudend, postitief en goed gemaakt (let maar eens op). Rutger Castricum van PowNed vind ik eigenlijk maar een raar mannetje. Beetje op kleuterachtige wijze politici interviewen, dat beeld had ik vooral van Rutger. Ik had hem al een hele tijd niet meer op de tv gezien en ik moet eerlijk zeggen, ik miste hem niet. Maar ineens was hij daar, gisteravond, op NPO1. Met een prachtige docu over Scheveningen en het vreugdevuur. Hij nam ons mee naar Obelix en de aanhuurmakelaar. Naar het dorp en naar de appartementen langs de boulevard. Naar de tradities in het hart en de ziel van het dorp en naar de nieuwe Scheveningers.
Deze docu moet je gewoon een keer zien. Zonder te oordelen. Echt, dat niet doen. Doet Rutger ook een keer niet. Gewoon kijken. Dat levert mooi beeld op. De kracht van het volhouden van goede voornemens zit volgens mij in de route naar het resultaat. Die moet namelijk stap voor stap genomen worden. Niet denken in het eindresultaat, maar in de weg er naar toe. Voorbeeld: je wilt 10 kilo afvallen. Dat is het resultaat. Dat doe je door iedere dag opnieuw voor die dag een doel te stellen. Dus niet zeggen: ik stop met snoepen. Maar: vandaag snoep ik niet. En dat morgen weer. En de dag daarna weer. Hardop uitspreken.
Succes. Ben benieuwd of het bij mij dit jaar werkt. Bij mijn goede voornemens. |
SchrijvenSchrijven is het ordenen van mijn gedachten en het delen van mijn hersenspinsels. Dagblokken
Juli 2020
Categories |